door Barbara Veldt | aug 15, 2019 | Geen categorie, Inspiratie, Leiderschap, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
‘Barbara, zo vaak hebben wij het gehad over jezelf laten zien. Nu doe ik dat – laat m’n emoties zien, mijn gedachten, spreek me uit en weet je wat; ik kom erachter dat sommigen daar niets mee kunnen. Ze trekken zich terug, laten niets meer horen’. Ik luister. Ze gaat verder; ‘ik vind het heel naar, voel me naakter dan naakt en kennelijk schrikt het mensen af’. Ik wacht nog even. De ruimte geeft haar de gelegenheid om ook aan mij haar gekwetstheid hierover te laten zien. Ik kijk haar aan. Zij vervolgt; ‘ik wil mensen niet tot last zijn. Het voelt alsof ik dat nu wel ben’. Toch?! Ze wendt haar blik tot mij en kijkt me vragend om bevestiging aan. Langza am stel ik de vraag of ze ook andere ervaringen heeft met zichzelf laten zien. Nu is zij het die pauzeert. En dan verandert haar gezichtsuitdrukking. Deze wordt zachter, opener. ‘Jawel’, zegt ze; ‘Een aantal mensen bellen wat vaker, appen me om te vragen hoe het is. En mijn beste vriendin komt vanavond voor me koken’. ‘Maar’ voegt ze er snel aan toe; ‘vooral mijn familie kan er dus helemaal niets mee’. Die voelde ik aankomen. Ze zucht.
Het is verdrietig om te bemerken dat het laten zien van jezelf, anderen afschrikt. Heel verdrietig zelfs. Zeker en bovenal als het je familie betreft. We willen tenslotte niets liever dan gezien en gehoord worden én dat we in onze kwetsbaarheid ontvangen worden. De werkelijkheid is echter dat diezelfde kwetsbaarheid zo krachtig is dat anderen er bang van worden. Zich tekort voelen schieten of het dermate pijnlijke plekken van de ander aanraakt, dat het zo snel mogelijk toegedekt wordt. Er van weg draaien is een vorm van bescherming. En helaas betreft dat niet zelden het gezin, je familie waarbinnen je geleerd hebt om je niet uit te spreken, door te gaan – rug recht, neus vooruit – en net te doen of datgene waar we het niet over hebben, er ook niet is.
Jouw kwetsbare kracht maakt anderen onzeker. It’s part of the deal. Laat je niet ontmoedigen. Het gaat namelijk om jou. Alleen om jou. Door jezelf te laten zien wordt je vrijer, lichter, krachtiger en liefdevoller naar jezelf toe. In het jezelf laten zien, ben je in staat al je emoties te omarmen. Door jezelf te laten zien, trek je mensen aan die hetzelfde wensen voor zichzelf. En ja, door jezelf te laten zien wordt ook helder welke mensen er niet of nog niet aan toe zijn om zich te openen. Om zichzelf te zien in het licht van jouw licht. Accepteren dat dat zo is. En keuzes maken aan wie je jezelf toont. In ieder geval aan jezelf.
door Barbara Veldt | jul 2, 2019 | Geen categorie, Hulpverlening, Inspiratie, Leiderschap, Psychologie
Vorige week stuurde iemand mij deze foto toe van de Dalai Lama. Ik was er door geraakt. Serieus. De tekst verwoordt spot on waar mijn gevoel van de laatste tijd over gaat. En waar ik zelf – heel eerlijk – ook mee worstel als mijn vizier bij momenten wat troebeler oogt. We willen allemaal minder werken, meer verdienen, zichtbaar zijn, waardering krijgen en nog meer aanzien. Zelfs als ik dit schrijf, zegt een stemmetje in mij; ‘en hoe zit dat dan met jou?’. Vanmiddag zei een vriendin; ‘Barbara, als ik jou morgen 5 ton geef, sta jij overmorgen gewoon weer op om naar je werk te gaan’. ‘Jij houdt van wat je doet’. En het klopt. En toch kijk ik weleens om mij heen (jawel) en verwonder ik mij over hoeveel mensen bezig zijn om succesvol te zijn of te worden. Om nog meer geld te verdienen. In mijn vak lijken mensen steeds vaker ‘guru-allures’ te hebben. Kritiek wordt uitgebannen, is een no-go, en volgelingen worden gecultiveerd.
Ik las vorige week een angstaanjagend artikel in de Volkskrant van iemand die ik best hoog ‘had’ zitten maar die zichzelf verloren lijkt te hebben in groupie-achtig gedrag van studenten en het vragen van excessief veel geld. En voor de helderheid: we hebben het hier over een therapie-vorm aan mensen die om hulp vragen. Dit heeft niets meer te maken met dienstbaarheid maar alles met een onbedwingbare hang naar succesvol zijn. We verliezen onze eigen integriteit uit het oog. Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet tegen succes en ik ben ook niet tegen vercommercialisering van dienstverlening in de vorm van coaching, counselling, therapie of al wat meer zij. De mens is meer dan ooit tevoren bezig met persoonlijke ontwikkeling. Ik geloof alleen wel dat we doorslaan. Dat we niet meer alleen de primaire focus hebben op de medemens maar vooral op onze eigen zichtbaarheid. En wellicht doe ik dit zelf ook. Al is het maar om op deze pagina te schrijven. Toch ken ik mijn eigen intenties. Weet ik wat mijn drijfveren zijn. Mijn coach herinnert me hier elke keer, zelfs ongevraagd, aan. Met liefdevolle dank.
Ik wens voor jou, voor mij en deze planeet dat we met elkaar streven naar succesvol zijn in vrede stichten, in de wereld een stukje mooier maken, in van betekenis mogen zijn, in helen en delen, in verhalen vertellen door de generaties heen, in toegewijd zijn naar onszelf zodat we onze kinderen en anderen mogen dienen en last but not least in aanwezige liefde ons wel bevinden. En nu heb ik te praktiseren waartoe ik uitnodig. Ik heb mijn vriendin die me 5 ton wilde geven, gevraagd om me een draai om mijn oren te geven als ik ooit iets ander laat zien dan dat wat ik voorsta. Dus dat. No pressure.
door Barbara Veldt | jan 28, 2019 | Leiderschap, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Dit artikel is geschreven door Alexander Kiene. Aankomend trainer bij de R A A K academie
De oude Grieken wisten het al: een koud bad doet wonderen voor de gezondheid. Met name Hippocrates was een voorstander van de koude duik om de dag goed te beginnen. Tegenwoordig beweren lifestyle experts wederom dat een koude douche in de ochtend allerlei lichamelijke voordelen oplevert. Zo zou het immuunsysteem sterker worden, het testosteronpeil zou stijgen, depressieve klachten zouden afnemen, en dankzij de toenemende stofwisseling zou men afvallen. Het onderzoek waar deze beweringen op gebaseerd zijn is echter niet onbetwist. Er is wel serieus onderzoek gedaan naar de effecten van langdurig zwemmen in koud water, maar nauwelijks onderzoek naar de effecten van een koude douche.
Is koud douchen dan slechts een oncomfortabele handeling zonder nut? Misschien is het grootste positieve effect van een koude douche niet fysiek, maar eerder mentaal. Onze natuurlijke reactie op het idee van een koude douche is er een van vermijding. Logisch, want het is een onprettige ervaring. Het bewust opzoeken van een onplezierige situatie in plaats van die te vermijden, kan echter ook winst opleveren. De winst bestaat er uit dat we onszelf trainen in de confrontatie met een oncomfortabele ervaring (een koude straal water), in een gecontroleerde omgeving (elk moment kan de warme kraan weer aan, of de douche uit). Dit ochtendritueel zou ons er bewust van kunnen maken dat het niet zo erg is als het lijkt om onze comfortzone te verlaten, en de confrontatie met het onbekende aan te gaan.
In algemene zin is het verlaten van het bekende domein, en het vrijwillig betreden van het onbekende de enige manier om iets te leren. De comfortzone, immers, is bekend terrein, er valt niets meer te winnen. De tegeltjeswijsheid “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg” is niet voor niets een cliché; het is een waarheid als een koe. Om te groeien zullen we het steriele bekende terrein moeten verlaten, en ons in het onbekende moeten wagen, met alle gevaren van dien. Als we dat doen, gaan er direct allerlei oeroude waarschuwingssignalen af in ons brein, we worden angstig en onzeker. We kunnen ervoor kiezen om te luisteren en te aarzelen, of we kunnen doorzetten op het onbetreden pad, het duister in, op weg naar onbekende schatten. Joseph Campbell zag dit als het universele hoofdthema van alle mythen en legenden in de geschiedenis van de mensheid. Volgens Campbell is precies het vermogen de confrontatie met het onbekende aan te gaan, wat iemand tot een mythische held maakt. Helden hebben het vermogen problemen op te lossen door zichzelf te ontstijgen, door te blijven groeien onder de gevaarlijkste omstandigheden. Campbell verwoordde het als volgt: “De grot die je vreest te betreden, verbergt de schat die je zoekt.”
De vaardigheid ons niet te laten verlammen door angst vergt oefening, en wie wil kan elke ochtend oefenen onder de douche. Wie het aandurft te kiezen voor de confrontatie, zal daarnaast ontdekken dat het eigenlijk wel meevalt met de kou, dat de anticipatie erop eigenlijk erger is dan de daadwerkelijke ervaring. Het is een waarlijk heldhaftig begin van de dag. En voor wie nog niet overtuigd is: je bent in ieder geval direct klaarwakker.
door Barbara Veldt | mei 16, 2018 | Leiderschap
Elke dag hebben we opnieuw de kans om het verhaal van onze geschiedenis te herschrijven. Dit kan een groot verschil maken in de emoties die we ervaren. In mijn vak is reframing – het begrijpen van jouw verhaal in een nieuw perspectief – een belangrijk instrument om verder te kunnen. Om betekenissen te veranderen en daarmee onze emotionele welzijn te beïnvloeden. Om dit te illustreren gebruik ik een heel persoonlijk voorbeeld; toen ik 10 jaar was overleed mijn moeder. Voor mij een zeer plotselinge gebeurtenis, ook al was mijn moeder al jaren ziek en voelde ik op mijn kinderlijke klompen aan dat er van alles gaande was. Er werd nauwelijks over gesproken. Zo ging dat in die tijd, was het dominante geluid. Jarenlang droeg ik een ingehouden woede in mij dat wij hierin nooit meegenomen waren. Dat de volwassenen om mij heen een keuze hadden, maar er dus voor kozen om er niet over te spreken. Onbewust groeide ik op met de boodschap ‘waar we t niet over hebben, is er niet’. En op een dieper niveau zelfs; ‘mensen waarvan ik houd, verlaten mij’. Met alle gevolgen van dien. Heel veel jaren later kwam ik ‘spontaan’ in gesprek met een vrouw die mijn moeder goed had gekend. En tot mijn allergrootste verwondering vertelde zij mij, zonder dat ik daar ook maar enigszins toe uitnodigde, het perspectief veranderende verhaal uit mijn jeugd. Ze vertelde mij dat mijn moeder tijdens haar ziekte had uitgesproken; ‘ik ga Barbara niet belasten met de eindigheid van mijn leven. Ze is zo jong en staat zo licht in het leven. Waarom zou ik dat nu veranderen? Ik vertrouw erop dat zij ergens in haar groot worden krachtig genoeg is om deze pijn te dragen’. Ik was sprakeloos. Ik weet nog dat ik dacht; ‘of het nu waar is of niet, dit perspectief en het vertrouwen dat uit deze boodschap spreekt verandert alles wat ik eerder ooit dacht en voelde’. Vanaf dat moment koos ik ervoor om dit perspectief volledig te omarmen.
We zijn allemaal in staat om het verhaal uit ons leven in een ander licht te houden. Daarmee de zwaarte en wellicht de emoties die daarbij meekomen, weg te nemen. Er komt dan ruimte voor nieuwe kracht en nabijheid van wie jij bent. Ontdaan van de pijn, de angst en de gekwetstheid die je vasthoudt. Een nieuw verhaal over gebeurtenissen is meer dan alleen maar positieve psychologie; je breekt door de ontkenning heen richting een volwassen manier van kijken naar je verleden en integreert alle waardevolle ervaringen die je door je leven heen, hebt opgedaan.
door Barbara Veldt | mrt 28, 2018 | Gezin en Relatie, Hulpverlening, Leiderschap, Psychologie
[vc_row][vc_column][vc_column_text]Ik vraag me iets af. Ik vraag mij af hoeveel van de vechtscheidingen oplossen als wij als hulpverlening geen podium bieden waar ze op kunnen vechten. Misschien ben je nu verontwaardigd, denk je aan alle kinderen die de grootste slachtoffers zijn van 2 ouders die elkaar ‘afmaken’. Terecht dat je verontwaardiging voelt. Ik weet ook niet of mijn vraag levensvatbaar is. Maar ik sta mezelf toe deze wel af te vragen.
Vechtscheidingen. Een situatie waar 2 mensen die ooit van elkaar hielden en samen besloten kinderen op deze wereld te zetten, elkaar demoniseren. Er alles aan doen om de ander de ‘bad guy’ te laten zijn. Een situatie die boven alles, onvoorstelbaar beschadigend is voor de kinderen die onderdeel uitmaken van het vechtscheidings toneel. Waar ik de focus op wil leggen, is op de vraag in hoeverre de hulpverlening deze ouders wellicht een podium bieden? Onbedoeld. Concreet; elke dag krijgen jeugdhulpverleners vele, vele mails van vechtende ouders. De ene nog lelijker dan de ander. En altijd is er in hun perceptie een ‘schuldige’. Onderbouwd door hun eigen geloofsysteem. We zien wat we geloven.
De hulpverleners die ik ken en waarmee ik werk, zijn allemaal geschoold in meervoudig partijdig zijn. Ze laten zich niet zo makkelijk in een spagaat manoeuvreren. Zijn getraind in ouders op te dragen de andere ouder te cc’en in de mail. Doen ze dat niet, nemen ze de mail slechts voor kennisgeving aan. Maar mijn punt is dat ik nieuwsgierig ben hoe het verloop van een vechtscheiding zou zijn als de hulpverlening zich afzijdig zou houden. Ook geen toeschouwer is of mediator maar simpelweg ouders ‘tijdelijk’ in hun sop laten gaarkoken. Hen hun eigen verantwoordelijkheid laten nemen. Een stem in mij sputtert onmiddellijk; ‘Dat kun je niet doen. De kinderen!”. I get it. Dit is exact de reden waarom de hulpverlening zo lang doorgaat. Omwille van de kinderen. Omwille van hun welzijn. Maar eerlijk; ik vraag me af of we de kinderen er werkelijk écht mee helpen? Doordat de hulpverlening er wil zijn omwille van de kinderen, creëren we met elkaar de arena waarin de gevechten kunnen plaatsvinden. En zijn wij gewillige, edoch onbedoelde, toeschouwers. En heel soms vechten we mee in een parallel proces. Want eerlijk is eerlijk. Stiekem hebben we immers een hele lichte voorkeur voor die ene ‘winnaar’. Ouders zijn erop gespitst in die nuance uit te zoeken voor wie we nu die voorkeur hebben. Ook al denken en zeggen wij dat we die niet hebben. We vinden meestal wel degelijk wat. We vinden wat van de agressieve, schreeuwende vader die zijn geld inzet om macht te behouden. En ook vinden we het een en ander van de passief agressieve moeder die de kinderen als schild gebruikt en daarmee de boel manipuleert. Kort door de bocht, weinig genuanceerd en klassiek. Maar wat zou er nu gebeuren als er geen publiek meer is? School die zich richt om op school een veilige haven te creëren voor de kinderen, jeugdhulpverleners die zich niet met de ouders bezighouden maar een vangnet uitzetten voor de kinderen om zoveel mogelijk uit de vechtarena te ‘ontsnappen’. En terwijl ik dat schrijf, realiseer ik me dat we alleen de kinderen bereiken via de ouders. Loyaal als ze zijn. Dilemma.
In hoeverre kunnen we ouders die in een vechtscheiding liggen, nog eigen verantwoordelijkheid laten dragen? In hoeverre zijn ze als dusdanig ondergedompeld in hun eigen – ontstane – psychopathologie dat ze überhaupt nog metapositie kunnen innemen om zichzelf van bovenaf te bezien? Ik heb er geen antwoord op. Wat ik wel weet is dat ons probleemoplossend vermogen best groot is. Dat de tijd soms ook zijn werk doet en dat op jezelf teruggeworpen worden, in sommige omstandigheden een beste leerschool is. Maar ja, de kinderen.
Wat als wij hulpverleners nu eens niet meer reageren op alle, meestal pagina’s lange mails, geen interventies meer plegen die bedoeld zijn om destructieve patronen te doorbreken? Wat als wij hulpverleners nou eens even op onze handen blijven zitten, op onze lip bijten en ons focussen op het welzijn van de kinderen.
Ik weet het oprecht niet. Ik stel voor, bij wijze van proef, dat ouders zodra ze aan het begin staan van een vechtmodus, verplicht Kinderen uit de Knel laten volgen. Echt aan het begin van die vechtmodus. Want als ze eenmaal vechten, gaan ze door. Want zo werkt dat; wat we doen, doen we meer. Anders is het voor niets geweest. Zodra we de signalen van ‘vechten’ oppikken trekken alle hulpverleners, advocaten, mediators enzovoort zich terug, en zijn alle ogen gericht op Kinderen uit de Knel. Niets vrijblijvend. Verplicht. Zou dat mogelijk zijn? Ahhhh het volgende dilemma; in een vrijwillig kader kunnen we ouders tot niets verplichten *Diepe Zucht*.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
door Barbara Veldt | mrt 28, 2018 | Leiderschap
[vc_row][vc_column][vc_column_text]Terwijl ik me buig over de titel van dit artikel realiseer ik me dat er mensen zullen zijn die zich niet kunnen vinden in de woorden. Anderen juist weer wel. Elke titel impliceert tenslotte een verwijzing naar onderliggende visie, geloof of overtuiging. Als ik bijvoorbeeld schrijf dat we de keuze hebben om te bereiken wat we willen, zullen de mensen die zich verdiepen in non-dualisme roepen dat er niet zoiets bestaat als vrije wil. Anderen attenderen mij erop dat we geen keuze hebben waar we vandaan komen en welke trauma’s we met ons meedragen. Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan dus. Ons hele beeld van hoe we naar mensen en de wereld kijken, is ingegeven door beliefs. Overtuigingen die we gedurende onze socialisatie geïnternaliseerd hebben en richting geven aan ons dagelijks bestaan. Kernovertuigingen. Vandaar uit denken, voelen en gedragen we ons. Vandaar uit maken we keuzes en doen we ervaringen op. De meeste ervaringen zullen een bevestiging zijn van wat we al geloven over onszelf en alles en iedereen om ons heen. Self-fullfillng phrophecy.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css=”.vc_custom_1522223524899{margin-top: 50px !important;}” kswr_row_top_decor_enabled=”false” kswr_row_bottom_decor_enabled=”false”][vc_column][vc_column_text]Mijn plafond dat ben ik zelf. Ik had het kennelijk nodig om mijn pad met de tijd te laten rijpen maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Ik houd mijn kinderen voor dat alles mogelijk is. We kijken filmpjes van mensen die zich zelf hebben overtroffen. Die, ondanks bijvoorbeeld fysieke beperkingen, toch boven hun eigen plafond uitstijgen. Of liever gezegd; het plafond dat van buitenaf is bepaald. Zij geloven in zichzelf daar waar anderen twijfelen. Ze gaan er helemaal voor, zelfs op momenten dat anderen afhaken. Lusten en lasten. En dat ze het aandurven om – naast zon die hen verwarmt – ook de regen in hun leven toe te laten. Geen succes, geen voelbare kracht zonder regen. We hebben regen nodig om te ontkiemen, te groeien en onszelf te leren kennen. We hebben regen nodig om onszelf eraan te herinneren vanuit welke waarden we willen leven. En de regen laat ons voluit genieten van de momenten dat de zon schijnt.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css=”.vc_custom_1522223524899{margin-top: 50px !important;}” kswr_row_top_decor_enabled=”false” kswr_row_bottom_decor_enabled=”false”][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Toen ik nog heel jong was, was de sky niet eens de limit voor mij. Ik fantaseerde erop los. Hoe mijn leven eruit zou zien, welke reizen ik allemaal zou gaan maken. Ik was kinderlijk overtuigd van het idee dat de wereld aan mijn voeten kon liggen. Aan fantasie ontbrak het mij niet.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_single_image image=”2561″ img_size=”medium” alignment=”center” style=”vc_box_rounded”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Nog steeds niet. Alleen nu liggen fantasie en geloof in allang niet meer in elkaars verlengden. Mijn leven is doordrenkt van ervaringen die me leerden twijfelen. Me doen afvragen of ik het wel kan, of het wel voor mij is weggelegd. En zelfs of ik het wel waard ben. En uiteindelijk hoor ik mezelf met enige regelmaat excuses opdreunen waarvan ik me volledig bewust ben dat het voornamelijk de angst is die spreekt. Nelson Mandela schreef het al zo treffend. Vrij vertaald: ‘We zijn niet bang om ontoereikend te zijn. We zijn vooral bang voor ons eigen kracht om alles te kunnen wie en wat we maar willen zijn’. En daar gaat het om.[/vc_column_text][vc_column_text]
Ik zing niet omdat ik gelukkig ben. Ik ben gelukkig omdat ik zing.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css=”.vc_custom_1522223865837{margin-top: 50px !important;}” kswr_row_top_decor_enabled=”false” kswr_row_bottom_decor_enabled=”false”][vc_column][vc_column_text]
De ‘principes’ die mij elke dag helpen om op mijn pad te blijven – en ver weg van welk plafond dan ook – zijn als volgt:
- Neem verantwoordelijkheid. Als je geen verantwoordelijkheid neemt voor waar je vandaan komt en waar je je vandaag bevindt, hoe wil je dan ooit verantwoordelijkheid nemen voor je toekomst? Verantwoordelijkheid gaat niet over iemand de schuld geven, verantwoordelijkheid nemen gaat over hoop en controle. Als je verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen aandeel in je leven, heb je tevens hoop over de controle die je hebt over het creëren van je toekomst.
- Neem begeleide beslissingen. Zelf nam ik ooit de beslissing bij enige twijfel mensen te raadplegen die in mijn ogen wijs en ervaren zijn. Hun begeleiding hielp, en helpt mij nog steeds, bij mezelf te onderzoeken wat ik nodig heb om tot antwoorden te komen. Je verleden kun je niet veranderen, maar je kunt je toekomst veranderen door je acties van vandaag bij te stellen. De begeleide beslissing leert ons om actief wijsheid op te zoeken die ons bijstaat in het bewerkstelligen van beslissingen.
- Onderneem actie. Leiden is doen. Om te leiden, moet ik vooruit. Acties zorgen voor energie – om te inspireren, te motiveren en vooruit te bewegen. Acties zorgen er ook voor dat je door je angsten heen beweegt. En gaat ervaren dat daar waar we bang voor zijn, niet in verhouding staat tot waartoe we in staat zijn.
- Heb een beslissend hart.Dus niet alleen een beslissing nemen met je hoofd, maar zeker ook op gevoel. Jouw waarheid is nooit afhankelijk van een mening of van het hebben van consensus. Jouw en mijn pad volgen heeft vooral te maken met een toegewijd hart en met emotionele balans. Veel meer dan met een ‘goede’ of ‘slechte’ beslissing. Een beslissend hart gaat over hoe je je verhoudt tot je beslissingen.
- Zorg voor vreugde in dat wat je doet. Ik zing niet omdat ik gelukkig ben. Ik ben gelukkig omdat ik zing. Dat is zo ongeveer het principe. Maak datgene wat je doet tot iets waar je plezier in hebt, waarin je lacht, enthousiasme brengt en creëer mooie momenten.
- Heb compassie met jezelf en met anderen. Ik betrap mezelf nog dagelijks op gedachten die niet bepaald meewerken. Het zit er zo ingebakken. Inmiddels ga ik hier zacht en liefdevol mee om. Of zoals ik ook mijn cliënten als suggestie meegeef; ‘glimlach er tegen als ware het oude bekenden. En bedank ze dan dat ze je laten zien waar je je vandaag begeeft’. In het hier en nu.
- Volhardt Neem je verantwoordelijkheid, ga op zoek naar wijsheid die je verder helpt, onderneem actie, geef jezelf met hart en toewijding, wat je doet doe dat met plezier en vergeef jezelf en anderen als het even niet gaat zoals jij dat wil. En ga door.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
Recente reacties