We hebben anderen nodig!

We hebben anderen nodig!

De reis van een held (5)we hebben anderen nodig.

In deze serie over het bewustzijn als volwassen mens, hebben we al een kleine tocht gemaakt; omgaan met onze negatieve emoties, je angst overwinnen, verantwoordelijkheid nemen en kwamen we aan in het gebied van de tussentijd. De overgangsfase van waar je zit in je leven naar de helderheid vinden wat je bestemming wordt. Deze vijfde stap betreft de fase waarin je je gaat realiseren dat als je nieuwe vaardigheden nodig hebt om daar te komen waar je zijn wil, je anderen nodig hebt. En m=sta jej jezelf dat toe? 

Stap 5: we hebben bondgenoten nodig om verder te kunnen

De held is over de drempel die het gewone onderscheid van het buitengewone; hij/zij heeft de beproevingen doorstaan en wordt nu ‘heimelijk’ geholpen door de adviezen, amuletten en geheimzinnige handreikingen van helpers.Voor het eerst ontdekt de held dat het goedaardige kracht is die hem ondersteunt. Het vertrouwen groeit en het verlangen naar momenten van overwinning, eveneens. Deze zijn vooralsnog tijdelijk van aard. 

De vijfde stap in de reis van volwassenheid betreft het opdoen van nieuwe vaardigheden en ervaringen en daarbij de mensen toelaten die je daarbij kunnen ondersteunen.  De reden om stil te staan bij deze fase is simpel en tegelijkertijd essentieel om verder te kunnen. Als je namelijk het gevoel hebt dat je momenteel niet de mogelijkheid hebt om iets te doen, onthoud dan dit:  Het ontbreekt je in deze fase voornamelijk aan de afwezigheid van de juiste informatie én aan de ondersteuning die je helpen om verder te komen. Dit betekent niet dat je het geloof mist dat je je dromen kunt realiseren, maar dat je je realiseert dat er een kloof ligt tussen je huidige capaciteiten en de capaciteiten die nodig zijn om je droom te realiseren.

Welke vaardigheden of welke informatie heb je nodig om je doel te bereiken? Om verantwoordelijkheid te nemen in de drie belangrijke levensgebieden van je leven? Werk/zingeving, gezondheid en relaties? Als je op alle drie tegelijk richt, bestaat het niet dat je onbewust blijft. Kinderen mogen zich richten op hun vriendjes en daar alle aandacht voor hebben. Elk wakker volwassen mens heeft zijn/haar aandacht op al deze gebieden nodig. En dat is niet niks. Dat gaat je niet in je eentje lukken. Je gaat hoe dan ook andere mensen nodig hebben. In een traditionele samenleving zou dit een kring van oudsten zijn geweest, de oude mannen en oude vrouwen van de stam. Als groep waren ze de opslagplaats van alle nuttige kennis die iemand in de stam ooit heeft ontdekt. Dit is waar de jongere leden naartoe zouden gaan om te leren hoe ze elke stap van het leven moesten hanteren.

Mentoren, coaches, leraren – deze mensen vullen de gaten in je kennis op, ondersteunen je als je je je somber voelt, helpen je om in jezelf te geloven als je de hoop hebt verloren. Ze zijn over het algemeen nieuwsgierig, geven eerlijke feedback en kunnen je tot nieuwe inzichten brengen. Ze kunnen vrienden zijn, zolang ze je ondersteunen om je beste te zijn. Je allerbeste bondgenoot zal je partner zijn, iemand waarop je 100% kunt vertrouwen om je de waarheid te vertellen, op je hoede te zijn en je te helpen je aan jezelf te houden.

ONMOGELIJK IS SLECHTS EEN MENING

Thomas is inmiddels een aantal keer bij zijn coach geweest. Er is een nieuwe, onbekende wereld voor hem open gegaan. Hij realiseert zich nu hoezeer hij zijn keuzes in het leven heeft laten afhangen van wat zijn ouders wilden voor hem. Hij leefde het leven wat zijn ouders hadden gewild. Nu hij zich hier bewust van is, krijgt hij een nieuwe uitdaging: wat is werkelijk van hem? wat past bij wie hij is? weet hij eigenlijk wie hij is en kan Thomas daar contact mee krijgen.

Rolmodellen passen ook in deze categorie: mensen die hebben bereikt wat jij in je leven wilt bereiken. En voor alle duidelijkheid: dat kan op vele gebieden zijn, niet alleen maar carriëre. Ik heb zelf een aantal inspiratiebronnen gehad in mijn leven. Zij hebben mij verder gebracht op mijn pad, zowel ten aanzien van mijn werk alswel mijn gezondheid en zeer zeker mijn relaties. Nog steeds bel ik ze op als ik advies nodig heb. Door goed om je heen te kijken, anderen te bestuderen en door nieuwsgierig te zijn, leer je veel over jezelf. Waar ga je op aan? Wat maakt je enthousiast? Een belangrijke vraag is: hoe gebruiken ze hun geest, lichaam en hart anders dan jij die van jou gebruikt? Als de verschillen aantrekkelijk zijn voor jou en in overeenstemming zijn met jouw eigen waarden, ga er dan voor! Zo niet, vind dan nieuwe rolmodellen.

Wil je je volwassen reis in een bewuste staat voortzetten, is het jouw verantwoordelijkheid om te erkennen dat je anderen nodig hebt om verder te komen in jouw leven. En geloof me, zodra je alle info hebt die je nodig hebt om je vaardig c.q. moedig genoeg te voelen om de reis voort te zetten. is er niets meer wat jou tegenhoudt het volwassen leven te leiden waar je naar verlangt – inclusief de emotionele vrijheid om je dromen te vervullen. Mocht je nu allerlei gedachten in je hoofd krijgen die je daarvan weghouden, weet dan dat dit excuses zijn. De stem van angst staat paraat en brengt je weer terug naar stap 2 in volwassenheid. Ook helemaal goed. Deze beproeving is zeer gewenst: het dient namelijk jouw belang om angst plaats te laten maken voor moed, daadkracht en uiteindelijk liefde. Voor het leven dat je wenst.

We hebben geen probleem

We hebben geen probleem

Wanneer we vastzitten in onze emoties, pijn ervaren door ervaringen, in conflict zijn met ons leven ….. klachten hebben die fysiologie uitsluiten, zijn we geneigd óf door te gaan alsof er niets aan de hand is, óf we gaan als een bezetene allerlei zelfhulpboeken verslinden, veel geld uitgeven aan cursussen, workshops of retraites óf we aanvaarden (uiteindelijk) professionele hulp. Over al het voorgaande heb ik geen oordeel. Volgens mij geldt daar het principe ‘baat het niet, schaden doet het zeker niet’. Tenzij je verwachtingen hoog zijn en je teleurgesteld bent. Maar als professional sta ik mezelf toe om mijn idee over professionele hulp te delen.

Ooit geloofde ik in de ideale wereld waarin ik mensen mocht helpen die een probleem ervaren. Als ik daar nu op terugkijk, voel ik een lichte glimlach verschijnen. Beetje naïef en o zo menselijk. Wie dacht ik eigenlijk dat ik was?
 

De loop der jaren heeft me een wat realistischer beeld geschetst. Het enige wat ik kan betekenen, is mensen op weg helpen het conflict in zichzelf op te lossen. Ik bied handreikingen – zet wat piketpaaltjes uit – en het werk zelf wordt verricht door de ander. En het mooiste is natuurlijk wanneer de client het piketpaaltje op een andere plek zet omdat dit beter aansluit. Ik spiegel, stel vragen, plaats zo nu en dan een opmerking waarvan ik mag hopen dat het iets oproept – meestal boosheid of weerstand is mijn ervaring – en that’s it. Zinvol maar niet zaligmakend.

En toch maak ik elke dag opnieuw mee dat mensen de oplossing van hun ‘probleem’ in de handen leggen van diezelfde professionals. ‘Ik heb een probleem en ik wil dat jij het fixt’. Nee, dat willen ze helemaal niet. Ze willen dat wij professionals ze helpen de onmacht die het oproept – het gevoel van onvermogen – weg te nemen. En het liefst een beetje snel. De psychiatrie speelt daar mooi op in. Want medicatie is een zeer efficiënte buffer tegen zoveel intern conflict. Veel conflicten in onszelf zijn existentieel. Het is het gevolg van de ideëen die we hebben over onszelf afgezet tegen de verwachtingen die we projecteren op de wereld om ons heen. En laat die wereld anno 2017 nu sneller, visueler, informatiever en veeleisender aanvoelen dan ooit tevoren. Ik geloof oprecht dat hierdoor de interesse voor gezonde voeding, meditatie, veel aandacht voor toenemend bewustzijn, alternatieve leefstijlen en dergelijke een antwoord op zijn. We kunnen het niet meer bijbenen en raken ‘overloaded’. We staan het onszelf niet toe om crisis te ervaren. Burn-out, verslavingen, depressies, angsten, vechtscheidingen het gevolg.

Maar terug naar die professional. Psychologie en Psychiatrie zijn niet het antwoord. Gedrag en Persoonlijkheid zijn veelal geconditioneerd. Gecreëerde beelden over onszelf die we liever niet toetsen op waarheid want stel dat het niet klopt? In mijn optiek is het antwoord hierop dat we bereid zijn zo nu en dan (en liever wat vaker) een stap terug te doen. Jezelf te bezien in de context van het grotere geheel en in de vertraging te gaan. Vooral dat. Accepteer jij je eigen levensritme en je eigen toonsoort of laat je je gek maken door de buitenwereld? Ik gebruik bewust niet het woord ‘leven’. Want in mijn optiek is het leven een prachtig samenspel tussen mogelijkheden en grenzen. Zoals ook in de natuur. Echter in de maakbaarheid die we met elkaar gecreëerd hebben, negeren we die perfecte levensbalans.

Een probleem is pas een probleem als je gelooft dat jij het niet kunt oplossen. Een crisis ontstaat vooral als je het interne conflict negeert.

Wanneer je probleem vertaalt naar een conflict in jezelf wat jouw aandacht vraagt – en ja, hulp daarbij aanvaarden is écht fijn – dan hoef je alleen nog maar diep in het conflict te duiken, het te omarmen, ermee te vrijen desnoods en je boort als vanzelf de kracht aan om ermee te dealen.

Begrijp me niet verkeerd. Dit schrijven is niet bedoeld om mezelf werkeloos te maken (hoewel het wel de ultieme kans is voor te leven waarin ik geloof op basis van dit stuk), noch om jouw hobbels en bergen op deze levensweg te bagatelliseren. Meestal weet ik bij de eerste zinnen nog niet eens waar dit stuk naartoe gaat. Hier dus.

Ik wil met dit schrijven aangeven dat we zelf tot veel in staat zijn. Dat veel waarmee we in het leven worstelen ontstaat doordat we onvoldoende of pas heel laat erkennen dat we in conflict zijn. Dat het negeren van die interne conflicten psychopathologie in de hand werkt maar dat dit niet is wie we zijn. We hebben geen probleem. We hebben een conflict. Schudt jou dat op? Maakt het je boos wellicht? Voel je verontwaardiging? Mooi. Blijf daarbij. Dan is dit jouw moment.