Emotionele veiligheid in het gezin

Emotionele veiligheid in het gezin

…laten we daar onze aandacht op richten.

Emotionele veiligheid in het gezin. Het is misschien wel het meest onderbelichte aandachtsgebied in de hulpverlening aan ouders en kinderen. En dat terwijl de impact van emotionele onveiligheid groot is. Mogelijk zelfs wel groter dan de effecten van fysieke onveiligheid.

Elke dag hoor ik in mijn praktijk de gevolgen op het welbevinden van clienten. Emotionele veiligheid in gezinnen is van levensbelang. Hoewel ik in veel mindere mate te maken heb met fysiek geweld, volgde ik het online webinar van Jef Slootmaeckers en Lieven Migerode. Dit naar aanleiding van hun heldere en noodzakelijke boek “Partnergeweld – vechten voor de liefde’.

Ik maak hier een overgang van partners naar gezinnen met pubers. Ook in deze gezinnen vindt agressie plaats. Soms geweld van de ouders naar de jongere toe. Soms van de puber richting ouders. En zelfs agressie van de puber naar zichzelf. In ieder geval; wat gebeurt in de dynamiek tussen twee volwassenen, vindt ook plaats tussen ouders en kinderen.

Paradigma shift

Ik wil met dit artikel een professioneel pleidooi houden om de hulpverlening meer oog te laten krijgen voor de emotionele veiligheid in het gezin. Ik ben Jef Slootmaeckers dankbaar dat ook hij in het webinar hierop attendeert; vanuit onze professionele kader leggen we téveel nadruk op fysieke veiligheid zonder ons te realiseren dat emotionele onveiligheid vele malen impactvoller is. Wat een wenselijke paradigma verschuiving! En wat zou ik dit graag op de netvliezen van elke hulpverlening hebben; van fysieke onveiligheid naar emotionele veiligheid in het gezin. Wat is daarvoor nodig? Dat mag het adagio worden.

Om een indruk te geven hoe emotionele onveiligheid zich manifesteert:

De levensloop van een hechtingsbreuk

Stel je maar eens voor dat je als kind geboren wordt in een gezin waarin duidelijke, zelfs strikte normen en waarden heersen. Waar de blauwdruk van eerdere generaties elke dag meedoen in het dagelijks leven. En jij als kind hebt je eigen temperament, je eigen blauwdruk, je eigen eigenheid. Dan is de kans groot dat dit vroeger of later, botst.

Nog waarschijnlijker: dat dit écht zichtbaar wordt gedurende de puberfase. Een kritieke fase waarin emotionele veiligheid noodzakelijk is om te kunnen differentieren.

En dan komen er problemen. Misschien krijg je wel een diagnose. En vanaf dat moment doen ouders hun best om het kind in het juiste spoor te krijgen. Hun spoor. En het kind past zich, zo goed en kwaad dat lukt, aan aan de beelden die ouders voor ogen hebben over wat goed en wat niet goed is.

Het kind verliest daarmee merendeels het contact met zijn eigenheid. Houd zich in, past zich aan, drukt weg, ontwikkelt mechanismes die ervoor zorgen dat zij er in ieder geval bijhoort. Want zij houdt van haar ouders. En verlangt naar hun liefde. Ouders houden van haar en willen dat hun kind goed terecht komt. En dat lukt, vanuit hun oprechte overtuiging, alleen als zij zich gedraagt op de manier die zijzelf hebben meegekregen. En dat is zoals de maatschappelijke norm dicteert.

Het kind wordt ouder en het kost steeds meer moeite om zich aan te passen, in te slikken, weg te drukken of te negeren. Daarbij wordt haar wereld steeds groter en gaan invloeden van buitenaf een belangrijkere rol spelen. Ouders zetten zich schrap want zijn bang dat ze afglijdt. Hoe vaker zij afwijkt van wat zij acceptabel vinden, des te strikter ze worden. En des te strikter zij worden, des te meer het kind – die inmiddels puber is – zich afzet. Ouders zijn bang, kind is boos. Boos over het verdrukte zelf in haar. Woedend omdat zij zich niet onvoorwaardelijk geliefd voelt. Gefrustreerd omdat haar leven gaat om aanpassen of barsten.

In haar hoofd dreunt de vraag door; ‘mag ik dan niet zijn wie ik ben?’ ‘Hebben ze dan geen vertrouwen in mij?’. En steeds vaker escaleert het. Sterker nog: de fysieke onveiligheid neemt toe. Men vreest voor de heftige confrontaties. Ouders raken onmachtiger en de puber wordt steeds bozer. Zij voelt zich onrecht aangedaan. Afgewezen door haar eigen ouders.

En de ouders?

Die worden steeds angstiger en onmachtiger. Ze houden van hun kind en klampen aan, gefrustreerd omdat ze niet meer door die boosheid heenkomen. Ze moeten haar letterlijk door elkaar schudden om nog contact te krijgen met hun kind.

En het kind?

Zij beschermt zichzelf tegen zoveel verbaal geweld en trekt zich terug. In een vriendenkring waar ze zich wel geaccepteerd voelt maar, in de ogen van zijn ouders, volstrekt slechte invloed hebben.

Dit is slechts een impressie van de vele gezinnen waarin de behoefte om in eigenheid te mogen zijn en het verlangen om in verbinding te zijn, totaal uit de hand loopt. De ouders wijten het aan kindfactoren. Het kind ziet de ouders als lastpakken. En de hulpverlening? Die raakt verstrikt in dezelfde onmacht en gaat niet zelden beheersen. Als het maar veiligheid is. Fysiek veilig.

Het professionele kader

Eigenlijk durf ik wel te zeggen dat het hele zorgsysteem in eerste instantie gecentreerd is rondom fysieke veiligheid. Ik heb niet zelden een diepe zucht geslagen als er ‘ingegrepen’ werd om deze veiligheid te waarborgen. Alles in mij protesteerde dan (wat mogelijk ook iets over mij zegt trouwens). Beheersingsgericht in plaats van ontwikkelingsgericht. Te weinig rekening houdend met de schadelijke gevolgen die beheersing met zich meebrengt.

Begrijp me niet verkeerd: ook fysieke veiligheid is belangrijk. Een jongen die dreigt met een mes en zijn jongere broer daarmee in gevaar brengt, moet gestopt worden. Voor de veiligheid van de broer en om zijn eigen veiligheid. Fysieke veiligheid levert schade op. Ik pleit er echter voor om ons niet ééndimensionaal te richten op deze vorm van veiligheid. Er is meer. Zoveel meer.

Om de jongen met het mes weer als voorbeeld te nemen; we kunnen ons focussen op wat er met deze jongen aan de hand is. Misschien is hij onder invloed, moet ie gediagnostiseerd worden of is er iets anders aan de hand. Wellicht is het nóg zinvoller om de bredere context van deze jongen onder de loep te nemen.

Hoe is zijn relatie met zijn ouders? Welke interacties zijn daar gaande? Zijn zij er voor hem en voelt de jongen zich gezien in zijn gezin? Is er in zijn gezin ruimte voor de boosheid waar hij mogelijk mee rondloopt? Mag het daar over gaan? Hoe emotioneel veilig voelt de jongen zich? Is er bij (een van) zijn ouders wellicht sprake van trauma waardoor ze (tijdelijk) niet beschikbaar zijn? Of zijn de ouders uitgeput en weten ze het niet meer? Allemaal vragen die van belang zijn om een completer beeld te krijgen ten aanzien van de emotionele veiligheid van het gezin en de afzonderlijke gezinsleden.

Hechting is de lijm die alles verbindt

Hechting is van wezenlijk belang om ons verder te kunnen ontwikkelen. Het is de lijm die gezinnen bij elkaar houdt. Om maar weer eens met Dr. Sue Johnson te spreken; ‘ we are wired to connect‘. En als ouders en kinderen niet afgestemd zijn op elkaar, heeft dat grote gevolgen. Elke dag hoor ik de verhalen van volwassenen die niet meer voelen of juist enorm overspoeld worden. Op de automatische piloot leven. Perfectionisme. Niet meer weten wat ze willen met hun leven. Terugkerende depressies. De lijst is lang…en de kern tamelijk éénduidig; hun conditioneringen gaan over de afweer tegen de pijn van de emotionele onveiligheid die ze ergens in hun socialisatie hebben gevoeld.

De schade van een hechtingsbreuk is op langere termijn vele malen impactvoller dan de angst voor fysieke onveiligheid.

Ouders en kind willen elkaar bereiken

Ouders en hun kinderen willen niets liever dan de band van liefde voelen. Een vader wil de ouder kunnen zijn van zijn kind(eren). Een moeder wil moeder mogen zijn. Het kind wil zich het kind van haar/zijn ouders kunnen voelen. Of zoals Dan Siegel het zo prachtig verwoord; ‘een kind wil voelen dat het gevoeld wordt‘. We hebben een existentiële behoefte om bij ons gezin te horen. Onderdeel uit te maken van een familie.

Maar wat als…?

Maar als de praktijk uitwijst dat ouders én kinderen elke dag ‘opbotsen’ tegen de mechanismen die hen beschermt tegen de pijn van de verwijdering, is dat veelomvattend. Het is traumatisch voor zowel de ouders als voor het kind. En maar weer eens refererend aan het webinar van Jef Slootmaeckers en Lieven Migerode: ‘niemand staat s morgens op met het idee om vandaag weer eens een potje te vechten’. Ook ouders en pubers niet. Dus is het uitermate belangrijk om ‘vechten’ te zien als een signaal dat men elkaar niet weet te bereiken.

Als de behoefte van de jongere én de mate waarin de ouders niet afgestemd genoeg zijn om het kind te ‘zien’ en te ‘horen’, zal de jongere achterblijven in protest (woede, agressie) en met een gevoel van wanhoop. Tenslotte is hij/zij nog gedeeltelijk afhankelijk van de afgestemde reacties van ouders om zijn eigen innerlijke wereld in balans te houden.

Ik citeer een moeder die na een aantal gezinssessies, gericht op het herstel van emotionele veiligheid, concludeerde: ‘ik had geen idee hoezeer ik me was gaan afsluiten voor alles wat onze dochter óók liet zien. Haar pogingen om contact met mij te krijgen. Het enige wat ik zag, is wat ze in mijn ogen verkeerd deed’. Vervolgend met: ‘wat heb ik haar en mezelf ontzegd door me op voorhand te wapenen tegen de zoveelste aanval van scheldpartijen. Ik was bang geworden. En kon haar niet meer geven wat ze écht nodig had. Mijn liefde en aandacht’.

Hoe zou de hulpverlening eruit zien als we agressie in het gezin gaan zien als de ultieme poging om elkaar te bereiken?

Het is zó wenselijk zijn (zou het echt wel van de daken willen schreeuwen) dat de hulpverlening oog krijgt voor de impact die ‘vechten voor de liefde’ heeft voor de afzonderlijke leden van het gezin en voor het gezin als geheel. Ik pleit ervoor dat we het hechtingsperspectief als leidraad gaan gebruiken om de emotionele veiligheid in het gezin te vergroten en daarmee de fysieke onveiligheid te laten afnemen (met dank aan Jef en Lieven die me dat lieten voelen tijdens hun webinar). Want geloof me: als we meer aandacht gaan richten op het herstellen van de emotionele veiligheid in het gezin, zal de fysieke onveiligheid – als vanzelfsprekend – afnemen.

Laten we vaker de focus richten op herstel van de emotionele verbinding. En daar onze interventies op baseren.

Conclusie

De conclusie voor mij is dat we ons in de professionele context teveel laten leiden door het idee dat als een jongere (of de ouder) maar fysiek veilig is, daarmee de kous af is. Integendeel; op korte termijn geeft het wellicht een adempauze. Op langere termijn echter zijn de psychologische gevolgen voor zowel de jongere als de ouders, enorm.

De praktijk laat zien dat niet zelden de band tussen ouders en kind, na een dergelijke hechtingbreuk, onherstelbaar – geen contact meer bijvoorbeeld – beschadigd is. Dat moeten we niet toestaan. Ik gun elke puber, elke ouder, elk gezin én elke professional de ervaringen die gericht zijn op het herstel van de onderlinge banden. Emotioneel herstel welteverstaan.

En daarvoor is, zo is mijn ervaring, een weg te gaan; een weg van duiken in onze hechtingsangsten, onze hechtingsbehoeften. Zicht krijgen op de blokkades die de verbinding afknelt en langzaam toewerken naar het weer kunnen voelen van gevoeld worden. Ik blijf het herhalen: de hulpverlening heeft het nodig om de focus ten aanzien van interveniëren te verleggen van fysieke veiligheid naar emotionele veiligheid.

Inmiddels zijn er in Nederland meerdere Emotional Focused Family Therapeuten die zich volledig richten op het proces van het herstellen van de hechtingsbreuken in gezinnen. Zie ook: EFT Nederland Verder zou ik het toejuichen als gemeentes zich verdiepen in de Houd Me Vast Trainingen voor ouders met jonge kinderen en voor ouders met pubers. Voorkomen is tenslotte nog beter dan moeten herstellen.

De reis van de held; over jouw persoonlijke ontwikkeling

De reis van de held; over jouw persoonlijke ontwikkeling

Hoe je jouw reis van de held kunt gebruiken voor persoonlijke ontwikkeling

Je innerlijke waarden, liefde, beloning, goedkeuring, eer, status, vrijheid, overleven … het is een greep uit de vele aspecten van de reis van een held; Het boek van Joseph Campbell ‘A Hero’s Journey’. We vinden de betekenis van de reis van de held niet in het doden van de draak of het redden van de prinses – dit zijn kleurrijke metaforen en symbolen voor een belangrijker doel. In de reis van een held gaat het over Vechten tegen innerlijke en uiterlijke demonen, confrontaties met pestkoppen of projecties en het vinden van je ultieme partner symboliseren een doorgang door de vaak verraderlijke ‘donkere’ tunnel van zelfontdekking en individualisering naar volwassenheid.

Aan het einde van elke reis (als er zo’n einde is), ben je anders soms uiterlijk, maar altijd intern veranderd.

Laten we de betekenis van de reis van de held onderzoeken en zien hoe deze van toepassing is op psychologische ontwikke-ling en ons vermogen om meer van ons potentieel (wat al aanwezig is maar vraagt om bewustzijn) te realiseren”

Wat is de reis van de held?

Joseph Campbell, de schrijver van a Hero’s Journey, was een nieuwsgierige mytholoog. Op het gebied van mythologie hebben de meeste geleerden hun tijd geïnvesteerd in het onderzoeken hoe de mythen van de ene cultuur anders zijn dan de andere. Daarentegen zocht zocht Campbell naar de overeenkomsten. En zijn studies resulteerden in wat de monomyth wordt genoemd.

De monomyth is een universele verhaalstructuur. Het is een soort verhaalsjabloon die een personage door een reeks fasen leidt.

De hoofdpersoon in de monomyth is de held. De held is geen persoon, maar een archetype – een set universele afbeeldingen gecombineerd met specifieke gedragspatronen. Denk aan een hoofdpersoon uit je favoriete film. Hij of zij vertegenwoordigt de held. De verhaallijn van de film speelde de reis van de held na. Het Hero-archetype zit in de psyche van elk individu, wat een van de belangrijkste redenen is waarom we graag naar verhalen luisteren en kijken.

Campbell begon de patronen van deze monomyth te identificeren. Keer op keer was hij verbaasd deze structuur te vinden in de culturen die hij bestudeerde. Hij zag dezelfde volgorde in veel religies, waaronder de verhalen van Boeddha, Mozes en Jezus Christus.

Waarom is de reis van de held relevant voor ons?

Waarom zouden we überhaupt de reis van een held willen verkennen? Hollywood heeft tenslotte vele van zijn films op deze reis van een held, gebaseerd. Wat voor relevantie heeft dit voor ons als individuen? Veel! Heel veel.

Als we het vandaag de dag over ‘mythe’ hebben, verwijzen we naar iets dat algemeen wordt aangenomen, maar niet waar is. Mythen echter, voor mensen als Campbell en Jung hadden een veel diepere betekenis. Een symbolische waarde. Voor hen vertegenwoordigen Mythen dromen van de collectieve psyche. Dat wil zeggen, als je de symbolische betekenis van een mythe begrijpt, leer je de psychologische onderstroom kennen – inclusief verborgen motivaties, interne conflicten en verlangens – van de mensen.

Omdat de reis van de held een monomyth vertegenwoordigt die we in de meeste, zo niet alle, culturen kunnen waarnemen, vertegenwoordigt het een proces dat uitermate relevant is voor de hele menselijke ontwikkeling.

Wat is dit proces?

De reis van een held vertegenwoordigt het proces van persoonlijke transformatie van een onschuldige kind naar een volwassen volwassene.

Elk kind wordt geboren in cultuur met reeds bestaande regels en overtuigingen van een groep mensen. Familie. Door de Heldhaftige inspanningen kan het oudere kind (de puber) zich uiteindelijk losmaken van deze conventies. Hij of zij moet zichzelf overstijgen om zichzelf te ontdekken. Kortom: elk kind wordt volledig compleet geboren en langzaam past het zich aan aan de normen en waarden van de context waarin hij of zij opgroeit. Er ontstaat een spanningsveld tussen authenticiteit en erbij horen. Aanpassing is overleving. We willen bij ons gezin, bij onze familie horen. Zonder hun liefde, kunnen kinderen zich niet ontwikkelen.

De reis van de held is te beschouwen als een tomtom voor zelfontwikkeling. Alleen als we deze route bewust zijn en kiezen om deze te gaan, kan het veel waarde voor ons hebben.

Voordat we beginnen aan de reis, neem ik je mee in een filmpje van Joseph Campbell:

Mocht je hiernaast meer willen zien van Joseph Campbell’s Hero’s Journey raad ik je aan om ‘Finding Joe’ te kijken. Een mooie , informatieve documentaire. https://www.youtube.com/watch?v=s8nFACrLxr0 van 120 minuten.

De 3 belangrijkste fasen van de reis van de held

Laten we de reis van de held aanvangen als het gaat om inzage geven in de structuur. Om vervolgens in afzonderlijke artikelen fase voor fase apart in te gaan op wat elke fase betekent in de context van volwassenheid.

Fase 1: vertrek

Campbell noemde het vertrek van de eerste fase of de oproep tot avontuur. De held vertrekt van de wereld die hij kent. Luke Skywalker verlaat zijn thuisplaneet om zich bij Obi-Wan aan te sluiten om de prinses te redden. Neo wordt losgekoppeld van The Matrix met de hulp van Morpheus en zijn bemanning.

In de vertrekfase van de reis van een de held verlaat je de veiligheid van de wereld die je kent en bent klaar voor het onbekende.

Campbell schrijft over deze fase in The Hero with a Thousand Faces:

Deze eerste stap van de mythologische reis – die we de ‘oproep tot avontuur’ hebben genoemd – betekent dat de lotsbestemming de held heeft opgeroepen en zijn spirituele zwaartepunt heeft overgedragen van binnen de grenzen van zijn samenleving naar een onbekende zone.

Fase 2: initiatie

Nu moet de held een reeks beproevingen en beproevingen doorstaan. De reis van de held is niet veilig. Hij of zij wordt getest in zijn strijdvaardigheid.

Diezelfde held slaagt misschien niet in elke actie, maar moet doorgaan: ontmoet bondgenoten, vijanden en mentoren met bovennatuurlijke hulp tijdens de inwijdingsfase.

Fase 3: terugkeer

Na de beproevingen en ontberingen van het avontuur te hebben doorstaan, keert de held terug naar huis. De held is echter niet meer dezelfde als na vertrek. Door het rijpingsproces van de ervaring heeft een interne transformatie plaatsgevonden. Dus het kind is volwassene geworden.

Luke is nu een Jedi en is tot vrede gekomen met zijn verleden. Neo omarmt zijn lot en bevrijdt zich van de conventies van The Matrix.


Even een pas op de plaats maken: hoe ziet jouw heldenreis eruit?

Voordat we de stadia van de monomyth nader bekijken, gaan we kijken naar wat deze drie fasen onthullen over onze zelfontwikkeling.

Fase 1 vertegenwoordigt onze comfortzone: We voelen ons hier veilig omdat het ons bekend is.

Fase 2 en 3 vertegenwoordigen echter het onbekende. Om het onbekende te omarmen, moeten we onze veiligheid loslaten.


Abraham Maslow wijst erop dat we gedurende onze hele leven worden geconfronteerd met een voortdurende reeks keuzes tussen veiligheid en groei, afhankelijkheid en onafhankelijkheid, regressie en progressie, onvolwassenheid en volwassenheid.

Maslow schrijft hierover:

We ontwikkelen ons wanneer de vreugde van groei en bezorgdheid over veiligheid groter zijn dan de bezorgdheid over groei en de vreugde van veiligheid.

Nu wordt wellicht duidelijk waarom zo velen van ons de oproep tot avontuur weigeren. We houden namelijk vast aan de veiligheid van het bekende in plaats van de ‘vreugde van groei’ te omarmen dat alleen van het onbekende ons biedt.

Kijk tijdens je tomtom momenten waarop je de reisstappen van jouw heldenreis kunt vastleggen, of je kunt bepalen hoe ze van toepassing zijn op je ontwikkeling.

Stap 1: De gewone wereld

Voordat een potentiële held de bijzondere wereld kan betreden, moet hij eerst in de gewone wereld leven. De gewone wereld is voor ieder van ons anders – het vertegenwoordigt onze normen, gebruiken, geconditioneerde overtuigingen en gedragingen. In The Hobbit is de gewone wereld de Shire waar Bilbo Baggins samen met alle andere Hobbits – tuinieren, eten en vieren – een eenvoudig leven leidt. Romanschrijver J.R.R. Tolkien contrasteert dit leven in de Shire met de bijzondere wereld van tovenaars, krijgers, mannen, elven, dwergen en kwade krachten die aan de rand van de wereldoorlog staan.

Stap 2: De roep van het avontuur

De roep van het avontuur markeert een overgang van de gewone wereld naar de bijzondere wereld. De held maakt kennis met zijn zoektocht met grote gevolgen. Angst voor verandering en dood leiden de held er echter vaak toe de oproep tot avontuur te weigeren. De gewone wereld vertegenwoordigt onze comfortzone; de bijzondere wereld staat voor het onbekende. De held verzet zich aanvankelijk tegen verandering, maar wordt uiteindelijk gedwongen een kritische beslissing te nemen: ga op avontuur of blijf voor altijd in de gewone wereld met zijn illusie van veiligheid. Dit bepalende moment helpt de held om … vul maar in. Dat is voor iedereen een uniek moment.

Stap 3: de eerste drempel overgaan

In zekere zin is dit het punt van no return. Zodra de held over de onstabiele hangbrug is gelopen, staat hij/zij strak van de spanning. Er is immers geen weg terug, niet de manier waarop hij/zij kwam tenminste. De eerste drempel markeert een belangrijke beslissing: “de wereld rondreizen.” “mijn fysieke gezondheid veranderen.” “een boek schrijven.“mijn studie volbrengen” “Ik ga meer van mezelf laten zien.” Het eerste moment van vervulling is een prestatie op zich; het is echter ‘slechts’ het eerste moment van vele keerpunten.

Lees ook: met vallen en opstaan

Stap 4: Beproevingen, vrienden en vijanden

Tijdens de reis van de held ontmoet je, als hoofdpersoon, veel obstakels. Sommige mensen proberen je misschien te stoppen tijdens je zoektocht, mogelijk door te zeggen dat je onredelijk of onrealistisch bent. Weet echter dat deze droomstoppers, vaak slim gemaskeerd, positieve intenties lijken te hebben. Maar ze belemmeren je ontwikkeling vanuit hun eigen, veilige comfortzone. Je vermogen om obstakels op je pad te herkennen en je aan te sluiten bij supporters tijdens je avontuur, is van cruciaal belang voor het succes van je missie. In sommige gevallen kan zelfs je coach of therapeut als medestander dienen. Omdat maar weinig mensen de reis van hun held naar volwassenheid voltooien, zullen de mensen onbewust proberen de jouwe te saboteren.

Lees ook: oog in oog met de vijand

Stap 5: Je ontmoeting met de mentor

Over het algemeen wordt de held al in een vroeg stadium van het avontuur opgeluisterd door de aanwezigheid van een wijze wijze. In verhalen gesymboliseerd als een magische raadgever, een teruggetrokken kluizenaar of een wijze leider. De rol van de mentor is om je te helpen. Denk aan Obi-Wan, Yoda, Gandalf of Morpheus. Soms gehuld in mysterie en geheime taal, manifesteert een mentor wanneer de held klaar is. Maar onze moderne wereld is uitgeput van wijze ouderlingen of sjamanen die de jongere generatie effectief kunnen zegenen. Voor de meesten van ons is het aan te bevelen om wijze raad te vragen aan je innerlijke gids, die intuïtieve stem binnenin.

Lees ook: we hebben anderen nodig

Stap 6: De donkere kant

De volgende belangrijke drempel is vaak verraderlijker dan de eerste. Bij het betreden van het kasteel van de slechterik of het landhuis van de kwaadaardige miljardair brengt deze tweede belangrijke beslissing de held gewoonlijk met aanzienlijke fysieke en psychologische risico’s. Binnen de muren van de binnenste grot ligt de hoeksteen van de speciale wereld waar de held zijn doel nadert.

Voor een man vertegenwoordigt de de donkere kant het Moedercomplex, een regressief deel van hem dat probeert terug te keren naar de veiligheid van de moeder. Wanneer een man op zoek is naar veiligheid en comfort – wanneer hij verwennerij eist – betekent dit dat hij verzwolgen wordt door zijn ego; de kant die angst vertegenwoordigt. Voor een vrouw geldt eigenlijk hetzelfde – wanneer zij aandacht eist of zichzelf wegcijfert – betekent het dat zij in contact is met de angst om niet genoeg te zijn. Of niet belangrijk. Het houd haar weg bij het vermogen lief te hebben.

Lees ook: de donkere kant van ons bestaan

Stap 7: Momenten van wanhoop

Geen zinvol avontuur is gemakkelijk. Er zijn veel gevaren op weg naar groei, ontdekking en zelfrealisatie (Maslow weer). De held wordt geconfronteerd met een groot obstakel en de toekomst begint er somber uit te zien: een verlies, mentale gevangenschap of een dreigende nederlaag op het slagveld. Het lijkt erop dat het avontuur tot een trieste conclusie zal komen, omdat alle hoop verloren lijkt te zijn. Maar er blijft hoop en het is op deze momenten van wanhoop dat de held toegang krijgt tot een verborgen deel van zichzelf – nog een laatste druppeltje energie, kracht, geloof of creativiteit vindt om zijn weg uit de buik van het beest te vinden. De held moet vertrouwen op een innerlijke kracht waarvan hij niet weet dat hij die bezit.

Stap 8: De beloning

Nadat de held zijn vijand heeft verslagen, ontvangt hij of zij de prijs. De held trekt het metaforische zwaard uit de steen en bereikt het doel dat hij of zij wilde bereiken. Of deze beloning nu in geld uit te drukken is, fysiek, romantisch of spiritueel is, de held is veranderd. En de mooiste beloning: dat waar de held aanvankelijk naar op zoek was, blijkt nu van ondergeschikt belang te zijn aan het heldenproces wat hij of zij heeft doorlopen. Misschien wilde je af van je financiële problemen? En ervaar je nu de meeste vreugde over het pad dat je bewandelt hebt om het te bereiken.

Stap 9: Terugkeer naar huis

Voordat het avontuur écht voorbij is, moet de held terugkeren naar de wereld waar hij vandaan kwam. Nog steeds liggen uitdagingen op de loer. Schurken die achterbleven, innerlijke demonen die terugkeren. De held moet omgaan met alle problemen die in deze fase van de reis onopgelost zijn gebleven. Door in contact te blijven met waarden en inzichten die je hebt opgedaan, de schaduwen te onderzoeken kan de held keuzes maken. Om blijvend te veranderen, gaat de held met grote regelmaat op zelfonderzoek uit. Hij kan gevaren en zwakke punten herkennen en daarop acteren.

Alle stappen van de reis van de held visueel

Waar ben jij op de reis van je held?

Als je dit alles hebt gelezen en tot je hebt laten inwerken, herken je dan al waar jij bent op jouw reis? Hoe ontvouwen de stappen uit de reis van een held zich in jouw leven?

Een aantal zaken zijn écht nog van belang om je te realiseren:

  1. Ieders reis is uniek – ondanks de gemeenschappelijke, universele structuur van deze reis van de held.
  2. Als je terugkeert naar eerdere fases, weet dan dat er ergens nog een aantal lessen geleerd mogen worden. Het is geen teken dat je gefaald hebt, het is wellicht een signaal dat je een waardevol moment over het hoofd hebt gezien. Weet dat alles wat niet geleerd is, zich herhaalt.
  3. In het begin gaat de reis van de held over prestatie. Het volgende is echter van belang: of je nu een succesvol bedrijf poogt op te bouwen, een gezin wil stichten of jeugdtrauma’s wil verwerken, het zijn allen omstandigheden die ons aanzetten om tot heldendom te komen.

Kortom: in de loop van deze zoektocht – als we bewuster worden – gaat de reis veelal nog over de interne groei die tot transformatie leidt. En minder over de externe omstandigheden.

Als laatste:

Het belangrijkste ingrediënt in de reis van elke held

Verhalen over het echte leven komen neer op één ding: problemen. De hoofdpersoon staat voor een probleem met de bedoeling deze te overwinnen. Anders gezegd: problemen vertegenwoordigen de essentie van lijden en hebben tevens de sleutel i zich tot groei. Zonder problemen – en de spanning die dit oplevert – is er geen reis om te gaan. De held moet zijn problemen onder ogen zien, zijn angsten overwinnen, zijn spanningen oplossen of falen. Dus als we de volgende keer op Netflix naar een spannende verhaal kijken, weet dan dat dit in de basis over jou en mij gaat.

Psychologische groei is het proces van het overwinnen van tegenslagen, beperkingen en geconditioneerd gedrag om uiteindelijk volwassen te worden.

Vertrouwen in de relatie

Vertrouwen in de relatie

Vertrouwen is het fundament waarop de pilaren van elke relatie, rusten. Zonder vertrouwen heeft de relatie – welke relatie dan ook – weinig kans en zonder wederkerigheid in de relatie, heeft vertrouwen geen waarde. Vertrouwen is de lijm die mensen met elkaar verbindt en tegelijkertijd is gebrek aan vertrouwen misschien wel de belangrijkste reden waarom relaties eindigen. Waarom is vertrouwen zo belangrijk in relaties?

  1. Vertrouwen voorziet in wederkerigheid. Om wederkerigheid in de relatie te laten floreren, is vertrouwen onontbeerlijk. Het is de bouwsteen voor elk emotioneel en relationeel verkeer. Zoals een kind het vertrouwen van haar ouders nodig heeft om zich goed te kunnen ontwikkelen, zo geldt dat ook voor elke vorm van relationeel verkeer. In vertrouwen zijn we loyaal, in vertrouwen durven we onszelf te laten zien, in vertrouwen kunnen we kwetsuren overstijgen.
  2. Vertrouwen maakt veerkrachtig. In veiligheid en vertrouwen in relaties met anderen zijn we beter in staat om bij tegenslag, flexibel te reageren op situaties. Het zorgt ervoor dat we hulp vragen en/of boven de situatie te hangen en daarop te reageren. Vertrouwen in anderen en onszelf is de natuurlijke afweer tegen slecht nieuws, verlies, trauma of tegenslag.
  3. Vertrouwen helpt om eerdere kwetsuren te helen. Uit onderzoek is gebleken dat we eerdere kwetsuren o.a. op het gebied van vertrouwen, kunnen helen als we anderen (weer) vertrouwen en daar verbinding mee voelen.
  4. Vertrouwen geeft rust en veiligheid. Als er vertrouwen is, kun je het oneens zijn met elkaar, zelfs conflicten hebben zonder dat het jullie relatie aantast. Het is ‘slechts’ een manier om de kaarten weer te schudden en helderheid te krijgen waar je met elkaar staat.
  5. Vertrouwen zorgt ervoor dat je emoties niet met je aan de haal gaan. De mate waarin je de ander vertrouwt, is tegelijkertijd de mate waarin je bepaald gedrag van de ander interpreteert als intentioneel of juist niet. Bijvoorbeeld als iemand die je heel erg vertrouwt je kwetst, ben je eerder geneigd om het gedrag toe te schrijven als niet-intentioneel; ‘hij heeft het vast niet zo bedoeld’. Het tegenovergestelde is ook het geval: als je iemand niet vertrouwt, is de kans groot dat je gedachte begint met; ‘zie je wel…’

Vertrouwen is de plek waar je moed mag oefenen en je angsten uitspreekt. Uit: RAAK in je relatie

Vertrouwen in de relatie is een groot goed. Iets waar je zorgvuldig mee omgaat. We kunnen nu eenmaal niet maar een beetje vertrouwen. Vertrouwen doe je of doe je niet. Maar wat zijn nu kenmerken waardoor je reden hebt om de ander te vertrouwen? Die zijn namelijk best duidelijk:

  1. Openheid en transparantie. Iemand die je vertrouwt deelt in openheid wat hem of haar bezighoudt. Zonder enig voorbehoud. Hij/zij is bereid om, ook als het lastig is, jou deelgenoot te maken van wat hem/haar bezighoudt, waar twijfel zit en welke gedachten en gevoelens hij/zij heeft. De ander laat zich aan jou zien.
  2. Is niet uit op gelijk krijgen maar heeft zijn/haar prioriteit bij de relatie. Deze persoon vindt het geen probleem om sorry te zeggen en somt ook geen excuses op om zijn ‘fout’ toe te dekken.
  3. Legt zijn/haar bezigheden neer als je aangeeft hem/haar nodig te hebben. Een persoon die betrouwbaar is, is de persoon die aanvoelt wanneer jij zijn/haar aandacht nodig hebt. Jij bent op dat moment even prioriteit en dat voel je.
  4. Heeft luisterende aandacht. Een van de momenten waarin voelbaar is dat de ander te vertrouwen is, is de mate waarin de ander oprecht naar jou luistert. Zonder zijn/eigen punt te willen maken of je te onderbreken. Dat is zo’n moment waarop je voelt dat deze persoon er echt voor jou is. En betrouwbaar is.
  5. De ander geeft vriendelijk en duidelijk zijn/haar grenzen aan. Ik zeg altijd; liefde heeft grenzen nodig. Als je weet waar je bij de ander aan toe bent, is dat een belangrijk onderdeel van vertrouwen. Iemand is duidelijk, consistent in zijn/haar handelen en daarmee betrouwbaar.

Als vertrouwen de tand des tijds doorstaat, legt het een mooie fundering voor duurzame en op groei gebaseerde relaties.