door Barbara Veldt | sep 29, 2019 | Gezin en Relatie, Inspiratie, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Er is niets menselijker dan je willen vastbijten in jouw versie van de waarheid. We bekvechten wat af om ons gelijk te halen. Sterker nog: er is een psychologische theorie – cognitieve dissonantie – die uitwijst dat als we eenmaal iets geloven over onszelf en de wereld om ons heen is, we alleen die info filteren die ons geloof over iets of iemand ondersteunt. Het voorkomt dat we geconfronteerd worden met de negatieve emotie die we ervaren als we geen gelijk hebben. Het houdt ons ver weg van een gevoel van schuld, schaamte, angst en/of ongemakkelijk voelen.
De dissonantie theorie ten spijt, gelijk willen hebben is een lastige en meestal onwenselijk ingrediënt in het behouden van een gezonde relatie. Let wel: conflicten hoeven niet persé slecht te zijn. Een conflict kan partners zelfs dichterbij elkaar brengen doordat ze hun zorgen delen en op zoek gaan naar wenselijke uitkomsten. Dit is echter niet het geval bij het vasthouden aan je gelijk. Als gelijk krijgen en hebben prioriteit geniet op je relationele agenda, krijg je te maken met de volgende uitdagingen:
- hoe vaker jullie escaleren op het verkrijgen van je gelijk, des te sterker je percepties over elkaar negatief gekleurd worden. Gedrag wordt geevalueerd als intentioneel, verwijtend en zelfs egoïstisch. Met alle gevolgen van dien.
- eerdere ervaringen zijn vaak input om situaties in het hier en nu te beoordelen. Voor je het weet zit je samen in een patroon waarin je in duivelse dialogen terecht komt. Met alle negatieve, energiesluprpende interacties tot gevolg.
- Stabiele relaties kennen veel meer positieve dialogen dan negatieve. Gevangen in de behoefte om gelijk te hebben, zullen jullie meer te maken krijgen met beschuldigen, verwijten maken, elkaar neerhalen, kleineren en/of bekritiseren. Daar is de relatie toch niet voor bedoeld?!
Interacties waarin het gelijk overheerst, zet ons gevangen in patronen waar de enige weg naar de uitgang, verwijdering is. We trekken ons terug of zetten ons schrap voor het volgende duel. Een gebed zonder end. Met slechts verliezers aan de zijlijn. Wat als je ervoor kiest om je behoefte om gelijk te hebben opgeeft? Wat krijg je er dan voor terug? Nou. Dit…
- door niet je energie langer te richten op de ander te overtuigen van je gelijk, ben je meer in staat om stil te staan bij de gevoelens en behoeften van je partner. In andere woorden: je bent minder met jezelf bezig en meer met jullie samen.
- hierdoor ontstaan meer positieve interacties waardoor positieve gevoelens over jezelf en over jullie relatie, toenemen. Je voelt je meer gezien, meer geliefd en meer gewaardeerd.
- doordat je meer in contact bent, zijn verschillende gezichtspunten makkelijker te overbruggen. Je aandacht is bij het begrijpen van de ander en daarmee hoor je beter wat voor de ander belangrijk is. En visa versa. En alleen al je gehoord voelen kan er voor zorgen dat je je makkelijker neerlegt bij dat situaties weleens anders gaan dan je had gewenst.
Als je je wens om gelijk te hebben opgeeft, krijg je er iets waardevols voor terug: de weg naar meer in contact zijn, je verbonden voelen samen, brengt jou en jullie relatie op een plek in je leven waarin het veilig, vertrouwd, geborgen en waardevol voelt. Je hoeft er alleen nog maar voor te kiezen.
door Barbara Veldt | sep 29, 2019 | Inspiratie, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
[vc_row][vc_column][vc_column_text]Wat is de reden van mijn ergens aan vasthouden? Dat mijn gedachten uitgaan naar situaties, naar mensen en gebeurtenissen die me zoveel energie kosten? Simpel: we zijn verslaafd aan denken. We zijn verslaafd aan de controle waarmee het denken ons misleidt! Ja inderdaad. Je leest het goed. We zijn net als de hond die zijn bot niet loslaat. We kauwen, bijten of likken erop alsof het ons laatste maal betreft. Alle ‘wat als’ of ‘had ik maar’ of andere dramatische gedachten bezetten ons en trekken onze energie leeg.
Het kan anders. Volgens mij zijn we het er wel over eens dat het namelijk nergens toe leidt. De situatie verandert niet, de mensen blijven wie ze zijn en we krijgen door ons denken niet meer grip op ons leven. Wat we willen veranderen als we loslaten, is onze gedachten. Die hebben ons in de greep. We zijn erdoor bezet. We roepen: ‘ik moet het loslaten’. We bedoelen: ‘ik wil er geen aandacht meer naar toebrengen’. En daar is het nodige voor nodig want het is als die roze olifant; ‘als we zeggen om er dan niet meer aan te denken, staat ie al in de kamer’.
Wat jij los wilt laten, heeft jouw voelen erover nodig. De situatie vraagt van jou om datgene wat jij voelt, toe te laten en het er te laten zijn. En als het er dan is, geef je het gevoel figuurlijk de stoel naast jou. Niet meer en niet minder. Je kijkt het aan, stelt zo nu en dan een nieuwsgierige vraag, luistert in stilte naar het antwoord en je brengt je aandacht naar de energie die eronder ligt. Zit er onder die boosheid wellicht een gevoel van onmacht? Merk je aan jezelf dat het ergens een gevoel van niet goed genoeg zijn, aanraakt? Waar gaat die controle – die steeds terugkerende gedachten – over?
Het kan zijn dat je gevoelens als schaamte of schuld gaat voelen. Dat je voelt dat je bepaalde betekenis toegekent aan de situatie die je een gevoel geven tekort te schieten. Inderdaad. Allemaal gevoelens die je liever niet voelt. En er dus bezig bent met datgene wat zich buiten jouzelf afspeelt. Vingers wijzen, of je gedachten naar het verleden of de toekomst laten afdwalen. Je wilt controle en de slotsom van iets vasthouden is dat je geen enkele controle hebt.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column css=”.vc_custom_1569786571599{margin-top: -100px !important;}”][os_text_and_quote quote_text=”Je denken geeft je de schijn van controle”]Hoe meer je denkt, des te meer je de illusie hebt van controle. Des te angstiger je wordt, des te groter de behoefte aan controle. Des te meer je gaat piekeren. En zo blijf je in cirkels bewegen en raak je erin gevangen.[/os_text_and_quote][vc_empty_space height=”50px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column css=”.vc_custom_1569782807120{margin-top: -200px !important;}”][vc_column_text][vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]
Je vele gedachten over situaties en mensen zijn dus het excuus om niet te hoeven voelen. Het zijn rationalisaties die dienen als verklaring over hoe we ons voelen. We voelen echter niet als we denken. Zodra je je meer comfortabel gaat voelen met het gevoel dat je uitnodigt op de stoel tegenover je, ga je merken dat er diepere angsten onder liggen. Meestal die te maken hebben met onze hechtingsbehoeften. We willen ons geliefd voelen, ertoe doen en goed genoeg zijn. We willen dat er van ons gehouden wordt en dat we gewaardeerd worden.
Thich Nhat Hahn zei het al: ‘We hebben moeite om ons lijden los te laten. Uit angst voor het onbekende houden we liever vast aan het vertrouwde’. Loslaten is moeilijk, omdat het betekent dat je iets van jezelf moet loslaten. Je verwachtingen, je behoeften, je illusies. Het goede nieuws hierin is dat het niet echt van jou is. Het zijn aspecten van wie je denkt te zijn, gestoeld op oude overtuigingen. Je bent je ermee gaan identificeren. Zonder je af te vragen of deze in het hier en nu nog steekhoudend zijn. Laat het gaan en het laat jou los. Het wordt tijd dat je je eigen verhaal gaat herschrijven.
In de meeste gevallen kun je de emoties die thuishoren bij een onderliggend gevoel, zelf doorwerken. Hier is een proces dat u kunt doorlopen om de greep van de situatie van “loslaten” los te laten:
Zoek een rustige plek waar je niet gestoord zult worden. Geef jezelf minstens 30 minuten omdat je de energie van het proces niet wilt doorbreken.
- Ga ontspannen zitten in een stoel of op de vloer.
- Sluit je ogen en haal tien keer diep adem om jezelf te kalmeren en te centreren.
- Focus op het proces van je ademhaling. Dwing het niets te zijn. Laat je lichaam gewoon ademen zoals het altijd doet.
- Als je je kalm voelt, denk dan aan de situatie waar je last van hebt, dat wat je wilt loslaten. Voel de gevoelens die opkomen. Houd niets achter.
- Focus op het sterkste gevoel. Waar voel je het precies in je lichaam? Alle emoties huizen in ons lichaam die op hun beurt fysieke sensaties creëren (pijn, hitte, kou, gevoelloosheid, beklemming, enz.).
- Focus op het gevoel in je lichaam. Neem de tijd om precies te begrijpen waar het is en wat de sensaties zijn. Probeer er niet weg te laten gaan, want dit zal er alleen voor zorgen dat ze blijven bestaan. Observeer de sensatie. Beschrijf het zo gedetailleerd mogelijk. Terwijl je dit doet, kan het gevoel veranderen en evolueren. Blijf erbij.
- Als je eenmaal weet wat en waar de sensatie is, vraag je af welke boodschap je lijf probeert over te brengen. Dit soort ingevingen komen vanuit je binnenwereld en zijn er om je te helpen groeien. Het hoeven niet persé woorden zijn. Het kunnen kleuren, gevoelens, geuren of een willekeurige ingeving zijn. Sta open voor alles wat zich voordoet. Het kan wel of niet iets zijn dat zinvol is. Beoordeel het niet als goed, slecht, goed, fout, gek of iets anders. Wees er gewoon bij en laat het gewoon opkomen.
- Als je het gevoel hebt dat je zoveel mogelijk informatie hebt ontvangen, haal dan tien keer diep adem, en concentreer je op het proces en de gewaarwordingen van de ademhaling.
- Open je ogen en begin te schrijven wat voor jou opkomt in een dagboek of notitieboek. Pen en papier werken het beste voor dit proces. Blijf zo lang als je kunt schrijven zonder er iets over te beoordelen. Jij noch iets wat je schrijft is verkeerd, gek, dom of enig ander negatief oordeel. Ook jij noch iets wat je schrijft is goed, briljant of geweldig. Dat is het gewoon.
- Beantwoord in je dagboek de volgende vragen: Hoe kan wat ik net heb ervaren me helpen vooruit te komen in mijn leven? Kan ik de moeilijke ervaring anders zien? Kan ik mezelf anders zien? Wat kan ik doen om de emotionele tol van soortgelijke ervaringen in de toekomst te minimaliseren en los te laten wanneer ze zich voordoen? Wat zou een ondersteunend verhaal zijn dat ik mezelf over de situatie kan vertellen?
- Herhaal dit proces totdat je voelt dat u echt kunt loslaten en vooruit kunt gaan.
Als je door het eerste verzet heen bent en je je aan deze oefening kunt geven, zul je merken dat datgene wat jou zo bezet houdt, meer en meer vervaagt. Het laat jou los. Er komt een moment waarop je je realiseert dat je er al even niet aan gedacht hebt. Dit heeft te maken met dat je stilgestaan hebt bij datgene wat jouw gevoel je al die tijd al wilde laten weten. Je bent gaan luisteren en in die stille aandacht, vind je de kracht andere waarheden over jezelf eigen te maken. Je houdt nu anders vast.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
door Barbara Veldt | sep 29, 2019 | Gezin en Relatie, Inspiratie, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Energie. Een woord dat we veelvuldig gebruiken maar waarvan we, ik in ieder geval wel, niet altijd bewust ben van de impact ervan. Toch gaat het in het leven veelal over energie; goede en slechte energie. En weet je wat zo mooi is aan energie: we hebben allemaal het vermogen om goede energie aan te voelen. Zo ook slechte energie. Een kwestie van goed afstemmen op wat er met je gebeurt als je tegenover of met iemand bent. Sommigen krijgen rillingen of een ongemakkelijk gevoel, anderen voelen dat ze in de buurt willen zijn van die andere persoon. Innerlijke sex-appeal noem ik dat laatste. Terug naar energie. Marie Kondo heeft haar ‘Spark of Joy’ gebaseerd op energie, de wet van de aantrekking kent haar oorsprong in energie.
Energie is leven. Energie voel je in bepaalde materie, in je omgeving, je huis. Energie is altijd en overal. En ook bij potentiële relaties is energie van groot belang. We zijn gemaakt om te verbinden. Op celniveau is dat al vastgelegd. Verbinden is wat we evolutionair altijd hebben gedaan. Als we als twee positieve energiëen verbinden, tillen we elkaar naar een hoger niveau. De energie van de ander haalt het beste in onszelf naar boven. En visa versa. Als je iemand tegen het lijf loopt die negatieve energie uitstraalt, haalt het je naar beneden. Trekt het je letterlijk en figuurlijk leeg. En soms gaan we daaraan voorbij. Willen we niet voelen wat we voelen. Voor de intieme relatie is dat uiteindelijk funest. Daarom zijn ruzies ervoor om bij te leggen. Geen ruzie maken, opkroppen of onder het tapijt schuiven, zorgt ervoor dat negatieve energie zich oplaadt. En die spanningsvolle energie is uiteindelijk slecht voor onze gezondheid. Terwijl een ruzie of conflict bijleggen, weer ruimte maakt voor positieve energie.
Ik gebruik vaak de metafoor van het glas; we weten dat hele hoge tonen dusdanig op de energie van een glas vibreren, dat deze uiteindelijk breekt. Zo is het ook met relaties: vind díe positieve vibratie in je relatie waardoor je glas helder wordt en blijft. Als je denkt; ‘mijn relaties tot nu toe zijn mislukt’ dus ik ben niet relatiewaardig dan heb ik goed nieuws. Het is écht mogelijk om een gezonde relatie op te bouwen. Afgezien van veiligheid en vertrouwen geven, kun je ervoor kiezen om jouw eigen energie, positief te houden. En dan heb ik het niet over NLP of positieve psychologie. Ik heb het over bewustzijn. Als je bewust bent van jouw eigen houding, doe je iets in de trilling frequentie van jullie beiden. Ik geef een voorbeeld; laatst vroeg mijn lief iets waarna ik irritatie voelde. Ik reageerde ook geïrriteerd. En zag in een fractie van een seconde wat er bij mijn partner gebeurde. Dat wilde ik niet. Ging even in contact met mezelf en voelde dat mijn irritatie ging over het feit dat ik onvoldoende mijn grens had aangegeven. Ik zat midden in een ingewikkelde rapportage. En werd eruit gehaald. Toen ik de mildheid naar mezelf kon voelen over de irritatie ( ‘ik ben geen chagrijn ik ben uit mijn concentratie gehaald’ ) veranderde mijn energie en kon ik van daaruit mijn houding = energie veranderen. En daarna ontstond weer een positieve interactie sequens.
Energie verandert energie. Energie verandert je hechtingsverhaal. Energie laat je creëren. Energie doet je groeien of verwelken. Energie is een bron waarin ofwel angst houvast heeft, ofwel liefde resoneert. En alles wat daaruit voorkomt, is energie. Focus je energie op openheid, op een liefdevolle houding, op verantwoordelijkheid nemen. En elk troebel glas wordt helder. Dit is de invloed die jij hebt.
door Barbara Veldt | sep 1, 2019 | Gezin en Relatie, Opvoeding, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Wat als je als kind elke morgen wakker wordt en je alertheidsysteem meteen op 100 procent ‘aan’ staat? Je daarmee scant hoe de stemming van één van beide ouders zal zijn als je dag begint? En je denkt dat het aan jou ligt als diezelfde ouder drie dagen zwijgt omdat hij/zij boos is op de andere ouder? Dan leer je al heel jong dat de wereld onveilig is en de beste manier is om daarin te overleven, je volledig aan te passen – jezelf als het ware onzichtbaar te maken – zodat je op deze manier je eigen veiligheid waarborgt.
Dit is een illustratie van hoe een volwassene in een volwassen relatie nog steeds dealt met het mechanisme dat hem of haar als kind overeind hield. Maar ditzelfde mechanisme kan in het volwassen leven ervoor zorgen dat het lastig is om verbinding aan te gaan. Als het mechanisme in je kinderlijke ontwikkeling is geweest dat je je óf aanpaste – of de andere kant van diezelfde medaille – in uiterste onafhankelijkheid geloofde dat je het allemaal wel alleen kon, ontwikkel je weinig of geen autonomie; het vertrouwen dat je je mag onderscheiden van de ander door een eigen mening te hebben, door je eigen grenzen te bewaken en door stevig op je eigen benen te leren staan. Vanuit deze stevigheid kun je in vertrouwen uitreiken naar de ander.
Je verbinden op een manier waarin jij jij bent, de ander de ander en jullie samen wij zijn. In afhankelijkheid verlies je jezelf, in onafhankelijkheid blijf je afgescheiden. Om te kunnen verbinden heb je een helder besef nodig van wie jij bent en waar je voor staat in dit leven terwijl je tegelijkertijd voelt dat je de ander nodig hebt. Op dezelfde manier als de ander jou nodig heeft.
En voor wat betreft de volwassene die het kind was dat zich aanpaste; zij leerde in haar volwassen relaties – door veel schade en schande wijzer geworden – de paradox kennen dat het nodig was om op eigen benen te staan ( in chique termen noemen we dit differentiëren ) en tegelijkertijd dat elkaar nodig hebben geen teken van zwakte is maar juist de kracht van verbinding uitdrukt.
Recente reacties