De reis van een held (4) – vallen & opstaan
In het eerste deel van deze reis nam ik jullie – via Joseph Campbell’s ‘Hero’s Journey’ – bij de hand en reflecteerde ik op de eerste 3 stappen in het proces van volwassenheid. Niet alleen geschikt voor jongeren die de maatschappelijke status van volwassenheid hebben bereikt, maar juist ook voor hen die allang volwassen zijn. In de ogen van een ieder. Echter, zo nu en dan hobbels en daarbij behorende emoties, laten zien.
De eerste uitdaging in volwassenheid is de vraag of je in actie komt of juist onbeweeglijk op je plek blijft. Ga ik voor comfort of voor risico nemen? Nee, ik verantwoordelijkheid voor alles wat ik voel of laat ik mijn verdedigings-mechanismen het werk doen? Het is aan jou.
De tweede stap is de angst voelen die hand in hand gaat met in beweging komen. Ga je doen wat nodig is of geef je jouw leven uit handen aan datgeen wat je overkomt? Zeg je JA op de uitdaging?
De beloning van deze JA is dat je door je angsten heengaat en er achter komt dat je veel moediger bent dan je ooit had vermoed. In het aangaan van de uitdaging laat je je niet langer dicteren door verwachtingen van anderen, ben je reflectief op jezelf en wordt je je meer bewust van het pad dat je te bewandelen hebt.
We zijn inmiddels flink op weg in alles wat komt kijken bij volwassenheid. Ben je nog aangehaakt of zit het jou wel gebakken? Ben je nieuwsgierig of is je aandacht alweer ergens anders? Focus is een belangrijk aspect van in beweging komen en blijven. Weet je nog? Kinderen doen wat leuk is. Volwassenen doen wat nodig is…om het in hun leven leuk en plezierig te hebben.
Stap 4: de weg van vallen en opstaan
De held komt heftige beproevingen tegen op zijn/haar weg. Er vinden verschillende incidenten plaats die de held volledig uit het veld doet slaan. Ogenschijnlijk. De held lijkt kwetsbaar maar vertoont gaandeweg steeds meer groeimomenten. De held komt delen van zichzelf tegen waar hij/zij zich niet bewust van was en integreert deze. Dit is ook het moment waarbij de held ‘bovennatuurlijke’ hulp, die meestal gegeven is, begint te gebruiken.
De fase van “vallen en opstaan” is te eigenlijk een vorm van tussentijd; het is de kloof tussen waar je momenteel bent en waar je bestemming ligt. Ook al weet je niet precies, of nog helemaal niet, welke weg je te omarmen hebt. Deze weg tussen waar je bent en waar je naartoe wilt, vraagt om dagelijkse acties. Één stap, één keer per dag, één uur. Net zo lang tot je tot helderheid komt.
Hoe verhoudt dit pad zich specifiek tot volwassenheid? We zijn het er volgens mij wel over eens dat verantwoordelijkheid nemen een belangrijke rode draad is in het volwassen leven. Zonder verantwoordelijkheid, overkomt het leven je en gaat het met je aan de haal. In deze fase gaat het om op een evenwichtige manier verantwoordelijkheid te dragen te opzichte van onze intergenerationele overdracht. We mogen het gewicht dragen dat onze ouders, en hun ouders daarvoor, droegen en welke wij, als we hier geen verantwoordelijkheid voor nemen, weer doorgeven aan onze kinderen. Wat zijn die verantwoordelijkheden dan concreet?
1) Ons werkende leven. We moeten onszelf als volwassenen kunnen bedruipen. Daarom gaan we naar school en leren we onze behoeften uit te stellen. We moeten tenslotte eerst werken voordat we de beloning krijgen; diploma, salaris, waardering enzovoort. Wat we meestal niet meekrijgen in onze socialisatieboodschap, is dat het belangrijk is in ons volwassen leven, om datgene wat we doen ook met plezier te doen. We zijn tenslotte kind-af. Mijn vader wilde dat ik ging studeren, ik wilde naar het conservatorium. Hij zag daar geen brood in. Ik lag dwars en ging toch. Gelukkig kreeg ik niet veel tegenwerking van mijn vader. Hij kende me waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat ik mijn eigen keuzes wilde maken. Maar hoe vaak kiezen we vanuit traditie, gewoonte, niet weten, geldperspectief of uit de wens gezien en erkend te worden. Zelden krijgen (of kregen inmiddels?) we mee dat we vooral datgene moesten doen wat ons plezier bracht of gelukkig maakte. De tijden zijn veranderd. Echter als ik om mij heen hoor hoe ouders het schooladvies van hun kind pogen te beïnvloeden, vrees ik nog steeds.
Ouders willen het beste voor hun kinderen. Maar is het beste ook wat ons in ons volwassen leven gelukkig maakt?! Als we geen plezier ontlenen aan wat we in ons professionele leven doen, komen we meer en meer in een controle modus terecht. Want wat als ik mezelf in de ogen kijk? Ik kijk weleens naar ‘ik vertrek’. Daarin kiezen volwassen mensen om de koers in hun leven te veranderen. De tendens van deze serie is dat ze ouders achterlaten die het moeilijk hebben en zich achtergelaten voelen (gechargeerd) terwijl de mensen die vertrekken, bijna allemaal meer plezier beleven in wat ze doen. Dat is toch waar het om draait?! Wat mij betreft is volwassenheid dus: ‘doen waar je blij van wordt of wees blij met wat je doet‘. En is dat niet het geval: sla een ander pad in. Verdien genoeg om je gezin te onderhouden en te leven. Maar laat geld een middel zijn en niet het gif dat langzaam jouw levensgeluk uitdooft.
Vanaf het moment dat Thomas zich bewust is van de weerzin tegen zijn baan, is hij gevoelig voor andermans professionele welzijn. Hij stemt steeds vaker af op ‘succesverhalen’ die gaan over mensen die zeggen energie te halen uit hun werk. En voelen dat het geld wat ze ermee verdienen, een aangename bijkomstigheid is. Het is niet hun primaire drijfveer. Thomas voelt wat hij niet wil maar heeft nog geen idee wat hij dan wel wil. Op een dag trekt Thomas de stoute schoenen aan en neemt een coach bij de hand. Een eerste, moedige stap.
2) Onze gezondheid. Of het nu gaat om de juiste partner tegen het lijf te lopen of ons door de dagen van het bestaan voortbewegen, onze gezondheid is een reflectie van wie we zijn. Geen ander aspect van ons zijn reageert zo direct op ons gedrag dan ons lijf. Of het nu gaat om eten, bewegen, zelfzorg, omgaan met emoties, gezond zijn is een voorwaarde om op alle gebieden in ons leven invloed te hebben. Volgens Hawaiiaanse ‘Huna’- magie slaan we onze negatieve, onbewerkte emoties op in ons lichaam. Emoties nestelen zich bijvoorbeeld in onze buik. Onverwerkte emoties kunnen dan een chronisch opgezette buik veroorzaken, buikpijn geven en/of je ontlasting beïnvloeden.
Als we volwassen willen zijn, is het onze taak onze pijn en alles wat daaraan gerelateerd is daadwerkelijk te ervaren. Pijn bestaat als een boodschap om iets te veranderen en wanneer we het negeren of onderdrukken, missen we de tekenen die onze meest vitale beslissing kunnen bepalen. Pijn is onze kans op een gezonder leven.
We willen allemaal overvloedige energie en een goede gezondheid. We willen aantrekkelijk zijn voor diegenen tot wie we ons aangetrokken voelen. Weet echter wel dat we aantrekken wat we uitstralen. Dus een energiek iemand trekt een energieke ander aan. Zo simpel is het. Het fysieke lichaam kan een deur zijn naar discipline, eerlijkheid en duidelijkheid. Als je je niet tot je eigen lichaam en geest aangetrokken voelt, ben je niet in lijn met je waarden. En daarmee verblijf je gedeeltelijk nog in je kind-zijn. Wat heb je daar emotioneel nog op te lossen? Gelukkig hebben we elke dag de kans om een stap in de richting in volwassen verantwoordelijkheid te nemen.
3) Onze relaties. We willen de liefde, de passie maar ook elkaars maatje zijn. Wanneer een relatie niet uitwerkt zoals we hadden verwacht, kunnen we een kinderlijke reactie hebben: we geven de schuld aan de ander, we geloven dat we niet goed genoeg zijn of we gaan op in ons verdriet. De realiteit ligt ergens tussen alle uitersten in: we trekken aan wie we op een bepaald moment zijn. Als we het niet in onszelf kunnen vinden, willen we het bij de ander halen. En dan worden we teleurgesteld. Dan is het jouw volwassen verantwoordelijkheid om je te focussen op jouw aandeel in het geheel. Volwassenheid betekent dat je stopt met excuses bedenken voor jezelf. Wees mild voor jezelf en ontwikkel tegelijkertijd meer zelfliefde. Vergeef jezelf en anderen voor de destructieve patronen waarin jullie jezelf en elkaar gevangen hielden. Voel wat er te voelen valt ( dus geen vermijding of wegdrukken) en kom in beweging. Onderneem actie: kijk jezelf diep in de ogen en wees eerlijk naar jezelf. Stel jezelf de vraag: wat heb ik van mezelf nodig om in de eerste plaats de ideale partner voor mezelf te worden. Let wel: er staat hier niet de perfecte partner.
Het is niet onwaarschijnlijk dat we een levenlang doen om onze eigen held te worden. En dat is prima zoals het is. Tenslotte is het pad de bestemming. Wat belangrijk is om je te realiseren, is dat je wakker wordt en je cape om je heenslaat. We kunnen enkel een staat van volwassenheid bereiken door groeiend bewustzijn. Zonder bewustzijn geen pad en zonder pad geen held. Je hebt jouw verantwoordelijkheid volkomen in eigen hand. Precies de staat van zijn waar volwassenheid over gaat.
Recente reacties