door Barbara Veldt | sep 29, 2019 | Gezin en Relatie, Inspiratie, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Energie. Een woord dat we veelvuldig gebruiken maar waarvan we, ik in ieder geval wel, niet altijd bewust ben van de impact ervan. Toch gaat het in het leven veelal over energie; goede en slechte energie. En weet je wat zo mooi is aan energie: we hebben allemaal het vermogen om goede energie aan te voelen. Zo ook slechte energie. Een kwestie van goed afstemmen op wat er met je gebeurt als je tegenover of met iemand bent. Sommigen krijgen rillingen of een ongemakkelijk gevoel, anderen voelen dat ze in de buurt willen zijn van die andere persoon. Innerlijke sex-appeal noem ik dat laatste. Terug naar energie. Marie Kondo heeft haar ‘Spark of Joy’ gebaseerd op energie, de wet van de aantrekking kent haar oorsprong in energie.
Energie is leven. Energie voel je in bepaalde materie, in je omgeving, je huis. Energie is altijd en overal. En ook bij potentiële relaties is energie van groot belang. We zijn gemaakt om te verbinden. Op celniveau is dat al vastgelegd. Verbinden is wat we evolutionair altijd hebben gedaan. Als we als twee positieve energiëen verbinden, tillen we elkaar naar een hoger niveau. De energie van de ander haalt het beste in onszelf naar boven. En visa versa. Als je iemand tegen het lijf loopt die negatieve energie uitstraalt, haalt het je naar beneden. Trekt het je letterlijk en figuurlijk leeg. En soms gaan we daaraan voorbij. Willen we niet voelen wat we voelen. Voor de intieme relatie is dat uiteindelijk funest. Daarom zijn ruzies ervoor om bij te leggen. Geen ruzie maken, opkroppen of onder het tapijt schuiven, zorgt ervoor dat negatieve energie zich oplaadt. En die spanningsvolle energie is uiteindelijk slecht voor onze gezondheid. Terwijl een ruzie of conflict bijleggen, weer ruimte maakt voor positieve energie.
Ik gebruik vaak de metafoor van het glas; we weten dat hele hoge tonen dusdanig op de energie van een glas vibreren, dat deze uiteindelijk breekt. Zo is het ook met relaties: vind díe positieve vibratie in je relatie waardoor je glas helder wordt en blijft. Als je denkt; ‘mijn relaties tot nu toe zijn mislukt’ dus ik ben niet relatiewaardig dan heb ik goed nieuws. Het is écht mogelijk om een gezonde relatie op te bouwen. Afgezien van veiligheid en vertrouwen geven, kun je ervoor kiezen om jouw eigen energie, positief te houden. En dan heb ik het niet over NLP of positieve psychologie. Ik heb het over bewustzijn. Als je bewust bent van jouw eigen houding, doe je iets in de trilling frequentie van jullie beiden. Ik geef een voorbeeld; laatst vroeg mijn lief iets waarna ik irritatie voelde. Ik reageerde ook geïrriteerd. En zag in een fractie van een seconde wat er bij mijn partner gebeurde. Dat wilde ik niet. Ging even in contact met mezelf en voelde dat mijn irritatie ging over het feit dat ik onvoldoende mijn grens had aangegeven. Ik zat midden in een ingewikkelde rapportage. En werd eruit gehaald. Toen ik de mildheid naar mezelf kon voelen over de irritatie ( ‘ik ben geen chagrijn ik ben uit mijn concentratie gehaald’ ) veranderde mijn energie en kon ik van daaruit mijn houding = energie veranderen. En daarna ontstond weer een positieve interactie sequens.
Energie verandert energie. Energie verandert je hechtingsverhaal. Energie laat je creëren. Energie doet je groeien of verwelken. Energie is een bron waarin ofwel angst houvast heeft, ofwel liefde resoneert. En alles wat daaruit voorkomt, is energie. Focus je energie op openheid, op een liefdevolle houding, op verantwoordelijkheid nemen. En elk troebel glas wordt helder. Dit is de invloed die jij hebt.
door Barbara Veldt | sep 1, 2019 | Gezin en Relatie, Opvoeding, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Wat als je als kind elke morgen wakker wordt en je alertheidsysteem meteen op 100 procent ‘aan’ staat? Je daarmee scant hoe de stemming van één van beide ouders zal zijn als je dag begint? En je denkt dat het aan jou ligt als diezelfde ouder drie dagen zwijgt omdat hij/zij boos is op de andere ouder? Dan leer je al heel jong dat de wereld onveilig is en de beste manier is om daarin te overleven, je volledig aan te passen – jezelf als het ware onzichtbaar te maken – zodat je op deze manier je eigen veiligheid waarborgt.
Dit is een illustratie van hoe een volwassene in een volwassen relatie nog steeds dealt met het mechanisme dat hem of haar als kind overeind hield. Maar ditzelfde mechanisme kan in het volwassen leven ervoor zorgen dat het lastig is om verbinding aan te gaan. Als het mechanisme in je kinderlijke ontwikkeling is geweest dat je je óf aanpaste – of de andere kant van diezelfde medaille – in uiterste onafhankelijkheid geloofde dat je het allemaal wel alleen kon, ontwikkel je weinig of geen autonomie; het vertrouwen dat je je mag onderscheiden van de ander door een eigen mening te hebben, door je eigen grenzen te bewaken en door stevig op je eigen benen te leren staan. Vanuit deze stevigheid kun je in vertrouwen uitreiken naar de ander.
Je verbinden op een manier waarin jij jij bent, de ander de ander en jullie samen wij zijn. In afhankelijkheid verlies je jezelf, in onafhankelijkheid blijf je afgescheiden. Om te kunnen verbinden heb je een helder besef nodig van wie jij bent en waar je voor staat in dit leven terwijl je tegelijkertijd voelt dat je de ander nodig hebt. Op dezelfde manier als de ander jou nodig heeft.
En voor wat betreft de volwassene die het kind was dat zich aanpaste; zij leerde in haar volwassen relaties – door veel schade en schande wijzer geworden – de paradox kennen dat het nodig was om op eigen benen te staan ( in chique termen noemen we dit differentiëren ) en tegelijkertijd dat elkaar nodig hebben geen teken van zwakte is maar juist de kracht van verbinding uitdrukt.
door Barbara Veldt | aug 15, 2019 | Hulpverlening, Inspiratie, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
In de top 3 van meest gestelde hulpvragen staat met stip ‘rust’ bovenaan. Veel van mijn clienten willen rust. En wellicht geldt dit voor de meeste van ons. Een leven in rust. Weg van de hectiek, de chaos en vooral rust van zoveel negatieve emotie. Het leven is inderdaad een wervelstorm zo nu en dan. En voor sommigen vaker en heftiger dan voor anderen. Het is inherent aan het leven. Hoezeer verlangen we dan naar die rust. Toch is er iets met die wens om rust te vinden. Want het is evenzeer waar dat als we het dan rustig hebben, er wel weer iets gebeurt waardoor de rust verstoord wordt. Verslaafd aan onrust? Zoals we ook verslaafd kunnen zijn aan ons denken? Nee toch?!
Sinds ik mij verdiep in de Cursus in Wonderen ben ik die vraag omtrent rust ervaren, opnieuw gaan doorwerken. Wat de Cursus erover zegt – vrij vertaald – is dat de onrust die we ervaren te maken heeft met de negatieve betekenis die we geven aan gebeurtenissen; ‘hij betaalt niet want hij zit me dwars’ of ‘ik ben kwaad op mijn vriendin want ze heeft me gekwetst’ of ‘iedereen is op vakantie en ik zit hier in mijn uppie alleen te zijn’. Het gevolg is dat we hierover onvrede ervaren en dat dit onrust brengt in onszelf. De Cursus geeft aan dat er geen verschil is in de mate waarin we onvrede ervaren. Onvrede is onvrede. Er bestaat niet zoiets als kleinere of grote onvrede. Alle gebeurtenissen die ons tot onvrede brengen, verstoren onze rust in dezelfde mate.
Doordat we in de onrust die we ervaren onze focus naar buiten richten; ‘… als hij/zij nou eens dit of dat zouden doen of laten’ gaan we voorbij aan wat onze innerlijke onvrede is. Geloof je werkelijk dat je ex niet betaalt omdat hij je dwars wil zitten? Of is er misschien iets in jou waar je last van hebt dat je dit tot waarheid hebt gemaakt? Byron Katie zou op dit moment vragen: ‘hoe weet je dat het waar is?’ Als je rust wilt bewerkstelligen, weet dan dat het antwoord voor rust zich in jou bevindt.
Om nog één persoonlijke illustratie te geven: onlangs kreeg ik een berichtje van iemand die me dierbaar is. Ik gaf betekenis aan het berichtje op een manier die bij mij onbewust een angstig gevoel aanwakkerde. De betekenis was gebaseerd op eerdere ervaringen. Ik was die dag niet te genieten en kon mijn hoofd er niet bijhouden. Ik voelde lichte paniek en onrust in mijn lijf. Bang dat er iets zou gebeuren. Op het moment dat ik merkte hoe heftig ik reageerde op de betekenis die ik had gegeven aan het berichtje, maakte ik me ervan los. Ik vroeg me af of ik werkelijk in staat was om te weten wat het berichtje inhield. Wat maakte eigenlijk dat ik er überhaupt betekenis aan gaf? Controle? Dus kennelijk was ik ergens bang voor? Wat zorgt er in mij voor dat ik daar zoveel onrust bij voelde? En toen ik daar het antwoord op had, kon ik het loslaten. Die onrust ging over iets in mij waarop ik niet vertrouwde en had ik geprojecteerd op het berichtje. En ik ben alleen verantwoordelijk voor datgene wat zich in mij afspeelt. En alleen datgene wat zich in mij afspeelt, kan ik veranderen.
Langdurig rust ervaren gaat dus niet over de omstandigheden beteugelen. Hoewel een stemmetje in mij nu wel zegt dat het erg fijn zou zijn als de omstandigheden meewerken. Integendeel. Rust vinden is het proces waarin we datgene wat we buiten onszelf leggen en leidt tot negatieve emotie, terughalen naar onszelf. Als we vervolgens vanuit een milde, zachte blik naar binnen kijken, zien we wat er zich in onszelf afspeelt en leren we alles in onszelf kennen. Dat zorgt voor rust. Iets waar we mogelijk nog geen oog voor hadden, krijgt nu de aandacht die het vraagt. Rust ontstaat wanneer angst ruimte maakt voor liefde.
door Barbara Veldt | aug 15, 2019 | Geen categorie, Inspiratie, Leiderschap, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
‘Barbara, zo vaak hebben wij het gehad over jezelf laten zien. Nu doe ik dat – laat m’n emoties zien, mijn gedachten, spreek me uit en weet je wat; ik kom erachter dat sommigen daar niets mee kunnen. Ze trekken zich terug, laten niets meer horen’. Ik luister. Ze gaat verder; ‘ik vind het heel naar, voel me naakter dan naakt en kennelijk schrikt het mensen af’. Ik wacht nog even. De ruimte geeft haar de gelegenheid om ook aan mij haar gekwetstheid hierover te laten zien. Ik kijk haar aan. Zij vervolgt; ‘ik wil mensen niet tot last zijn. Het voelt alsof ik dat nu wel ben’. Toch?! Ze wendt haar blik tot mij en kijkt me vragend om bevestiging aan. Langza am stel ik de vraag of ze ook andere ervaringen heeft met zichzelf laten zien. Nu is zij het die pauzeert. En dan verandert haar gezichtsuitdrukking. Deze wordt zachter, opener. ‘Jawel’, zegt ze; ‘Een aantal mensen bellen wat vaker, appen me om te vragen hoe het is. En mijn beste vriendin komt vanavond voor me koken’. ‘Maar’ voegt ze er snel aan toe; ‘vooral mijn familie kan er dus helemaal niets mee’. Die voelde ik aankomen. Ze zucht.
Het is verdrietig om te bemerken dat het laten zien van jezelf, anderen afschrikt. Heel verdrietig zelfs. Zeker en bovenal als het je familie betreft. We willen tenslotte niets liever dan gezien en gehoord worden én dat we in onze kwetsbaarheid ontvangen worden. De werkelijkheid is echter dat diezelfde kwetsbaarheid zo krachtig is dat anderen er bang van worden. Zich tekort voelen schieten of het dermate pijnlijke plekken van de ander aanraakt, dat het zo snel mogelijk toegedekt wordt. Er van weg draaien is een vorm van bescherming. En helaas betreft dat niet zelden het gezin, je familie waarbinnen je geleerd hebt om je niet uit te spreken, door te gaan – rug recht, neus vooruit – en net te doen of datgene waar we het niet over hebben, er ook niet is.
Jouw kwetsbare kracht maakt anderen onzeker. It’s part of the deal. Laat je niet ontmoedigen. Het gaat namelijk om jou. Alleen om jou. Door jezelf te laten zien wordt je vrijer, lichter, krachtiger en liefdevoller naar jezelf toe. In het jezelf laten zien, ben je in staat al je emoties te omarmen. Door jezelf te laten zien, trek je mensen aan die hetzelfde wensen voor zichzelf. En ja, door jezelf te laten zien wordt ook helder welke mensen er niet of nog niet aan toe zijn om zich te openen. Om zichzelf te zien in het licht van jouw licht. Accepteren dat dat zo is. En keuzes maken aan wie je jezelf toont. In ieder geval aan jezelf.
door Barbara Veldt | jan 28, 2019 | Leiderschap, Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Dit artikel is geschreven door Alexander Kiene. Aankomend trainer bij de R A A K academie
De oude Grieken wisten het al: een koud bad doet wonderen voor de gezondheid. Met name Hippocrates was een voorstander van de koude duik om de dag goed te beginnen. Tegenwoordig beweren lifestyle experts wederom dat een koude douche in de ochtend allerlei lichamelijke voordelen oplevert. Zo zou het immuunsysteem sterker worden, het testosteronpeil zou stijgen, depressieve klachten zouden afnemen, en dankzij de toenemende stofwisseling zou men afvallen. Het onderzoek waar deze beweringen op gebaseerd zijn is echter niet onbetwist. Er is wel serieus onderzoek gedaan naar de effecten van langdurig zwemmen in koud water, maar nauwelijks onderzoek naar de effecten van een koude douche.
Is koud douchen dan slechts een oncomfortabele handeling zonder nut? Misschien is het grootste positieve effect van een koude douche niet fysiek, maar eerder mentaal. Onze natuurlijke reactie op het idee van een koude douche is er een van vermijding. Logisch, want het is een onprettige ervaring. Het bewust opzoeken van een onplezierige situatie in plaats van die te vermijden, kan echter ook winst opleveren. De winst bestaat er uit dat we onszelf trainen in de confrontatie met een oncomfortabele ervaring (een koude straal water), in een gecontroleerde omgeving (elk moment kan de warme kraan weer aan, of de douche uit). Dit ochtendritueel zou ons er bewust van kunnen maken dat het niet zo erg is als het lijkt om onze comfortzone te verlaten, en de confrontatie met het onbekende aan te gaan.
In algemene zin is het verlaten van het bekende domein, en het vrijwillig betreden van het onbekende de enige manier om iets te leren. De comfortzone, immers, is bekend terrein, er valt niets meer te winnen. De tegeltjeswijsheid “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg” is niet voor niets een cliché; het is een waarheid als een koe. Om te groeien zullen we het steriele bekende terrein moeten verlaten, en ons in het onbekende moeten wagen, met alle gevaren van dien. Als we dat doen, gaan er direct allerlei oeroude waarschuwingssignalen af in ons brein, we worden angstig en onzeker. We kunnen ervoor kiezen om te luisteren en te aarzelen, of we kunnen doorzetten op het onbetreden pad, het duister in, op weg naar onbekende schatten. Joseph Campbell zag dit als het universele hoofdthema van alle mythen en legenden in de geschiedenis van de mensheid. Volgens Campbell is precies het vermogen de confrontatie met het onbekende aan te gaan, wat iemand tot een mythische held maakt. Helden hebben het vermogen problemen op te lossen door zichzelf te ontstijgen, door te blijven groeien onder de gevaarlijkste omstandigheden. Campbell verwoordde het als volgt: “De grot die je vreest te betreden, verbergt de schat die je zoekt.”
De vaardigheid ons niet te laten verlammen door angst vergt oefening, en wie wil kan elke ochtend oefenen onder de douche. Wie het aandurft te kiezen voor de confrontatie, zal daarnaast ontdekken dat het eigenlijk wel meevalt met de kou, dat de anticipatie erop eigenlijk erger is dan de daadwerkelijke ervaring. Het is een waarlijk heldhaftig begin van de dag. En voor wie nog niet overtuigd is: je bent in ieder geval direct klaarwakker.
door Barbara Veldt | mrt 26, 2018 | Persoonlijke ontwikkeling, Psychologie
Daniel had twee studies die hij graag wilde doen. Hij kon maar niet beslissen voor welke studie hij zou gaan. En twee tegelijk was geen optie. Het advies aan hem was om een overzicht te maken met voor- en tegens van beide studies. Daarin een aantal factoren meenemend, zoals duur, kosten, kans op een baan enzovoort. Terwijl Darren hiermee bezig was, bleek deze simpele analyse uit te pakken in het voordeel van de ene studie. Maar wat gebeurde er? Daniel koos uiteindelijk voor de andere. Gedurende de analyse merkte hij namelijk op dat een stemmetje in hem zich ‘voelbaar’ meer liet horen bij het invullen van één van de twee studies. Dat was voor hem genoeg.
Heb je ook die ervaring? Dat je van alles voelt maar dat je verstand tegenspreekt? Dat je onderbuik je vertelt dat iets niet klopt maar dat je het afdoet met ‘ik moet me niet zo aanstellen’ of ‘ik moet me niet zo jaloers opstellen’. En dat je later de bevestiging krijgt dat wat je voelde?!
Ik ken het maar al te goed. Al heel jong leerde ik mijn intuïtie te wantrouwen. Ik kreeg namelijk met grote regelmaat de boodschap mee dat spanningen die ik voelde, niet klopte. Of dat ik me aanstelde, er was niets aan de hand. Ik stelde vragen maar kreeg ontkenning. En als kind was ik zo afhankelijk van de waarheden van de volwassenen om mij heen, dat ik écht begon te geloven dat wat ik in mijn onderbuik voelde, niet juist was. Ik leerde te vertrouwen op mijn hoofd.
Als kind zijn we afhankelijk van de waarheden om ons heen
Het duurde heel veel jaren voordat ik mezelf weer toestond om te voelen en daarop te vertrouwen. Tot die tijd waren de gedachten vanuit mijn hoofd, leidend. Vooral als het ging om zaken die in relatie stonden met anderen. Hiermee bleef ik weg van mijn eigen kwetsbaarheid. En laat ik eerlijk zijn; het heeft me ook veel gebracht. Maar er was een moment dat ik er niet meer omheen kon; wat ik voel is net zo waar – zelfs meer waar – dan wat ik denk. Maar voor ik zover was, had ik de nodige crisissen nodig om dit te herkennen en te erkennen.
Waar hebben we het eigenlijk over als we het over onderbuik hebben? En zijn onderbuik en intuïtie twee verschillende termen voor hetzelfde of verschillen ze van elkaar? En hoe verhoudt zich dit tot ons gevoel. Een nadere kijk hierop:
Prominente filosofen beschrijven intuïtie als mysterieus en onfeilbaar. In de psychologie geeft men neurologische verklaringen voor deze begrippen terwijl anderen wel degelijk de werking van ons onderbewuste (opgeslagen ervaringen) en zelfs bovenbewuste (de ziel) erkennen. Algemeen gesteld stelt de psychologie dat intuïtie gevormd wordt als een vorm van automatische verwerking van eerder aangeleerde informatie, kennis of vaardigheden.
Vanuit meer spiritueel oogpunt is intuïtie de stem van ons hart. Een soort intern weten. Het is een dieper gevoel, een impressie zonder woorden. Intuïtie is ons aller allereerste gevoel dat we hebben over een situatie of een persoon. De onderbuik fungeert hierin als het fysieke centrum. De kriebel, het samentrekken van de het gebied tussen de navel en de bodem van ons bekken. De onderbuik. Het weefsel is er heel gevoelig en sensitief, waardoor het als een heel intiem gebied ervaren wordt.
Tijdens mijn therapeuten-opleiding sprak mijn nestor de legendarische woorden; ‘intuïtie is verstand met haast’. Ik vond dat toen een prachtige uitspraak. En heb er mijn eigen betekenis aan gegeven. Wat mij betreft is intuïtie een prachtig samenspel tussen ons hart, onze onderbuik en als volgende dienaar, onze cognities.
Intuïtie is verstand met haast
De afgelopen jaren zijn hierin cruciaal geweest. Het wederom niet serieus nemen van alles wat ik voelde en later bevestiging krijgen dat wat ik al die tijd voelde wel degelijk klopte, bracht een ommekeer. Toen ik dit laatst nog eens doorsprak met mijn eigen coach, sprak zij de woorden ‘ Barbara, ga er maar van uit dat jouw intuïtie altijd klopt’. ‘Gebruik het als je kompas en laat je niet afschepen’. Diezelfde middag kreeg ik de kans om dit om te zetten naar ernaar handelen. Ik had ergens geen goed gevoel over. En in plaats van me te laten aftroeven, ging ik doorvragen. Ik liet hierbij mijn intuïtie spreken. En inderdaad; op basis van onderzoeken en bij mijn gevoel blijven, bleek dat mijn gevoel over de situatie klopte. Ik kon niets ‘bewijzen’ maar mijn slechte gevoel bleef en werd met doorvragen meer en meer bevestigd. Ik kon hierdoor dicht bij mezelf blijven, maakte een beslissing en kon verder.
Jouw intuïtie klopt. Daar mag je op vertrouwen
Intuïtie. Velen van ons hebben er een ambivalente relatie mee. We zijn allemaal intuïtief. We hebben allemaal ingevingen, creatieve ideeën en zijn allemaal in staat om aan te voelen. Er naar handelen is echter een ander verhaal. Net als ikzelf lange tijd heb gedaan, stellen velen de rede boven het gevoel. Praten we goed, bagataliseren, bekritiseren we of wijzen we af. Allemaal mechanismen die we in de loop van ons leven opgebouwd hebben om ons te beschermen tegen wat we voelen. In het bijzonder tegen de angst. In mijn geval angst voor verlies.
Intuïtie – afstemmen op ons gevoel – speelt een belangrijke rol in ons ontwikkelen en leiding nemen over het leven wat we wensen. Het is een intern weten wat ons op koers brengt en houdt. Ons hoofd is echter de spelbreker. Het leidt ons af en misleidt. Het brengt ons in gebieden in ons leven die niet van ons zijn maar waarvan we ‘denken’ dat ze wel bij ons horen. Door te luisteren naar je intuïtieve stem, en ernaar te handelen sterk je jezelf. Het brengt je wellicht uit veilige zones maar tegelijkertijd bewandel je daarmee de paden van kracht, ontwikkeling en vastberadenheid.
Recente reacties